Փետրվարի 1-ին, առավոտյան ժամը 7-ին, «Զվարթնոց» օդանավակայանում մոտեցանք «Աէրոֆլոտ» ավիոընկերության 1867N Երևան-Մոսկվա-Լոս Անջելես չվերթը ամրագրող պատուհանին: Առաջին պահից, ինձ սպասարկող անձը, տեսնելով ամերիկյան անձնագիրս, փորձեց ինձ գցել իր «թակարդը»: Նա օդանավի երկու տոմսի տեղերն էլ տարբեր տեղեր հատկացրեց, այն դեպքում, երբ մայրիկիս տոմսը վատառողջ լինելու պատճառով, ի սկզբանե, ետուդարձը պատվիրված էր հաշմանդամության սայլակի ծառայությամբ: Հասարակ տրամաբանություն էր, որ վատառողջ ուղևորին օգնողը՝ նրա կողքին պետք է նստեր:

1867N Երևան-Մոսկվա-Լոս Անջելես չվերթը օդանավակայանում ամրագրող երիտասարդին խնդրեցի, որ տոմսերը կողք կողքի լինեն, որովհետև ես չէի ուզում երկարատև թռիչքի ընթացքում վատառողջ վիճակում գտնվող մայրիկիս մենակ թողնել: Իմ խնդրանքին, նա պատասխանեց, «...որ եթե ուզում եք միասին նստել օդանավում, ապա պետք է $50 դոլար վճարեք յուրաքանչյուր տոմսի համար և կնստեք օդանավի առաջին շարքերում»: Փաստորեն օդանավի առաջին շարքերի նստատեղերը լրացուցիչ վաճառում էր $50 դոլարով՝ յուրաքանչյուր տոմսի համար:

Ես հրաժարվեցի օգտվելու երիտասարդ աշխատակցի «մատուցած ծառայությունից», իսկ նա մեզ «պատժեց» տարբեր տեղեր հատկացնելով, դեռ ավելին՝ անգամ տոմսում նախօրոք պատվիրված հաշմանդամության սայլակի ծառայությունն էլ չտրամադրեց, ասելով «...դե մոտիկա քայլելու տեղը, մի կերպ գնացեք»:

Հայաստանից մենք տխուր դեպքից էինք հետ վերադառնում Լոս Անջելես, ու բնականաբար, տրամադրություն չունեի նրան իր պահվածքի համարժեք պատասխանը տալու:

Մեզ ճանապարհողներին հրաժեշտ տալով ՝ ներս մտանք: Անցագրային կետ դեռ չհասած, ստուգման կետում, մի նոր հիասթափություն էլ ապրեցինք: Աշխատակցուհին շատ կոպիտ պահանջեց հանել կրկնակոշիկներս, այն դեպքում, երբ ոչ մեկից չէին պահանջում հանել, իսկ մի աշխատակցուհի էլ մունաթով էր խոսում մայրիկիս հետ: Դա արդեն չափն անցնել էր:

Պահանջեցի այդ բաժնի օրվա պատասխանատուին: Մոտեցավ ինձ մի երիտասարդ, ով առանց ներկայանալու փորձեց բացատրել կոշիկ հանելու այն «օրենքը», երբ աչքներիս դեմ, այդ օրենքը չէր կիրառվում մյուս ուղևորների նկատմամբ: Երիտասարդի ազգանունը, եթե չեմ սխալվում, կամ Բագինյան էր, կամ էլ Բաղինյան, դա էլ լսեցի, երբ նույն մունաթով աշխատակցուհին կանչեց վերջինիս ասելով «...հլը արի ըստեղ Բագինյան, հետդ խոսալու բան ունի էս աղջիկը»:

Մի խոսքով, վիրավորված օդանավակայանի հիշյալ բաժնի աշխատակիցների ցածր սպասարկումից՝ մտանք օդանավ: Փառք Աստծո, օդանավի ռուս ուղեկցորդուհին կարգավորեց մեր տեղերը, և մենք բարեհաջող հասանք Լոս Անջելես:

Այդ օրվանից անընդհատ մտածում եմ, ինչո՞ւ են օդանավակայանի աշխատակիցները չարությամբ լցված ամերիկյան անձնագիր ունեցող ուղևորների նկատմամբ, և որն է նրանց ոչ ադեկվատ պահվածքը աշխատանքային ժամին:

Հ.Գ. Մեզանից շատ-շատերը բացասական են արտահայտվում Հանրապետության նախագահի, իշխող կառավարության վերաբերյալ: Այս դեպքում, ո՞րն է նրանց թերացումը, երբ «Զվարթնոց» օդանավակայանի հիշյալ աշխատակիցները իրենց պարտականությունները բարեխիղճ չեն կատարում:

«Զվարթնոց» միջազգային օդանավակայանը մեր երկրի առաջին պատկերն է, որտեղից և սկսվում է Հայաստանի մասին օտարին ամեն ինչ պատմելը՝ իրենց ողջույնով, իրենց ժպիտով ու բարի խոսքերով:

Ավելացնեմ, որ օդանավակայանի շենքը գեղեցիկ էր, իսկ սպասարկումը որոշ բաժիններում ՝ ցածր: Հուսանք, որ օդանվակայանի որոշ աշխատակիցների ոչ ադեկվատ պահվածքը, ներքին կարգով օդանավի նստատեղի համար լրացուցիչ գումար պահանջելը, նախօրոք տոմսի մեջ պատվիրված հաշմանդամության սայլակն օդանավակայանում դեպի թռիչքագոտի չտրամադրելը , կարծում եմ, «Զվարթնոց» միջազգային օդանավակայանի ղեկավարության ուշադրության կիզակետում կլինեն:

Գայանե Մանուկյան

ԱՄՆ

Աղբյուր՝ usarmenianews.com