Հիշեցում Asekose.am-ի կողմից` բլոգերների ու համացանցի օգտատերերի գրառումները ներկայացվում են առանց խմբագրման:
Ի տարբերություն անցած շաբաթավերջի, երբ Բաղրամյան պողոտայի սկզբնամասում լարված ու մարդաշատ էր, այս 5-6 օրերին այստեղ անորոշ սակավամարդ ու մի տեսակ տարտամ վիճակ էր:
Կարելի է ասել, որ որոշակի ժամերի, հատկապես լուսադեմին մոտ, հոսանքի թանկացման դեմ պերմանենտ բողոքի վայր դարձած Բաղրամյան պողոտայի սկզբնամասում անվանապես շարունակվող ակցիայի հազիվ մի քանի տասնյակ մասնակից է լինում: Հաջորդող տապի ժամերին էլ, ինչպես դրանում կարելի է համոզվել ցույցի առցանց հեռարձակումից, պողոտայում միայն «բարիկադավորված» աղբարկղերն են:
Վերջին օրերին անգամ ոստիկանները առանձնապես «կադրի մեջ» չեմ մտնում: Ճիշտ է, Երեւանի փոխոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանը ժամանակ առ ժամանակ, օրվա մեջ գոնե մեկ անգամ շրջում է ցույցի անցկացման վայրում, ինչ-ինչ դիտողություններ անում: Բայց դա ավելի շուտ աշխատանքային ընթացք է, այդ թվում՝ ցուցարարների համար, քան թե ինչ-որ արտասովոր մի բան:
Ակնհայտ է, որ ցանկության դեպքում ոստիկանությունը առանց լուրջ ջանքերի կամ լարվածության կարող է վերականգնել երթեւեկությունը Բաղրամյան պողոտայով: Սակայն ոստիկանությունը, դատելով ամենից, որոշել է բացարձակապես չխանգարել այս բողոքի ակցիային, որ այն, առնվազն որպես «Բաղրամյան պողոտայում անցկացվող նստացույց», իր հունով մարի:
Դա, իհարկե, հասկանում են նաեւ այնտեղ մնացած «նոր կազմի» ցուցարարներն ու պիտակավորված «Ոչ թալանին»-ի տղաների տեղը գրաված նոր նախաձեռնության ներկայացուցիչները: Ինչ-որ գործողություն կամ տեղաշարժ է պետք: Իսկ տեղաշարժ չկա:
Իհարկե, ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանին «վրա տալու», նրա համախոհների բերած Եվրամիության դրոշը խլելու կամ քաշքշելու հուլիսի 2-ի միջադեպը երեկ աշխուժորեն քննարկվում էր լրահոսում եւ սոցցանցային հարթակներում: Բայց դա, ամեն դեպքում, տեղաշարժ չէ:
Նոր նախաձեռնողները, որոնց շարքում քայլ առ քայլ իր դիրքերն է ամրապնդում «Ժառանգության» ներկայացուցիչ Դավիթ Սանասարյանը, երեկ, օրինակ, բողոքի երթ էին նախաձեռնել Երեւանի կենտրոնական փողոցներով՝ երթուղու վերջնակետ ունենալով Բաղրամյան պողոտան: Հասկանալի է, իհարկե, որ ակնկալիքը վերստին եթե ոչ մարդաշատ, ապա գոնե նախորդ շաբաթվա կեսի կամ գոնե մեկ քառորդի չափ մասնակիցների ներկայություն ապահովելն է: Սակայն կարելի է չկասկածել, որ դա եւս սպասվող արդյունքը չի տա:
«Ոչ թալանին» նախաձեռնությունը, իհարկե, ասպարեզից ամենեւին էլ դուրս չի եկել: Ավելին՝ պայմանական ասած՝ «հին» նախաձեռնության ներկայացուցիչները անհատապես մասնակցում են «նոր» նախաձեռնության կողմից շարունակվող ակցիաներին: Բայց՝ ընդամենը:
Թեպետ, «հին» նախաձեռնությունից Մաքսիմ Սարգսյանը երեկ հայտարարեց, որ իրենք հուլիսի 4-ին, այսինքն՝ այսօր, լինելու են Գյումրիի Թատերական հրապարակում, որտեղ երեկոյան ժամը 18:00-ին հանրային քննարկում են հրավիրել: Նրա խոսքով, քննարկելու են հարցը, թե ինչպես ակտիվացնեն մարզերի ու մայրաքաղաքի ակտիվ կապը, մարզերից մարդկանց ներգրավվածության հարցը:
Կարծում ենք, շատ ավելի հետաքրքիր է Մաքսիմ Սարգսյանի հայտնած այն տեղեկությունը, որ իրենց նախաձեռնությունն այս ընթացքում կազմակերպում է աուդիտի հետ կապված ուսումնասիրություններ, տնտեսագետների հետ են հանդիպում: Մի խոսքով, անում են այն, ինչը թերեւս ավելի վաղ պետք է իրականացրած լինեին: Բայց լավ է ուշ, քան երբեք:
Հետաքրքիրն այն է, որ այսօրինակ տրամաբանական քայլերին զուգահեռ, նրանք նպատակահարմար են գտնում տվյալ փուլում շարունակել «փողոցային պայքարը»:
Թերեւս կարելի է կարծել, որ երիտասարդությանն ու մայրաքաղաքի բնակիչներին դուր է եկել մայրաքաղաքի կենտրոնում եւս մեկ հանրային զբոսավայր ունենալը: Մի քիչ երեւակայությանը զոռ տալու դեպքում կարելի է մտածել, օրինակ, հետագայում Ֆրանսիայի հրապարակից Սահմանադրական դատարան ընկած հատվածը դարերով փակելու եւ հետիոտն փողոցի վերածելու, հընթացս մայրաքաղաքի այդ հատվածը շրջանցող ուղիները կարգավորելու մասին: Աղբամաններն էլ կարելի է պահել որպես յուրօրինակ հուշարձան: Մեկ է՝ պլաստիկ նյութերից են եւ շուտ չեն մաշվի:
Իսկ եթե ավելի լուրջ, ապա ցուցարարների կամ հոսանքի թանկացման դեմ ակցիայի նոր նախաձեռնողների կողմից պողոտան փակ պահելը թերեւս մի քանի նպատակ կարող է հետապնդել: Նախ՝ դա, ամեն դեպքում, ակցիայի վայր է, եւ ինչ-որ մի օր կարող է այնպիսի մի բան լինել, ինչը միգուցե նորից մարդկանց կբորբոքի ու «կբերի այստեղ»: Այսինքն՝ դա իրավիճակը լարելու (միտումնավոր կամ ըստ որեւէ իրադարձության) պատրաստի «օջախ» է:
Մյուս կողմից՝ հնարավոր է, նոր նախաձեռնողները, որպես երիտասարդ առաջնորդներ (բացառությամբ, իհարկե, «Ժառանգության» ներկայացուցիչ Դավիթ Սանասարյանից), կայանալու, ճանաչելի դառնալու խնդիր են լուծում, եւ ակցիայի շարունակվելը նպաստում է դրան:
Ակցիան, իհարկե, կարող է եւ այլ վայրում շարունակվել, հաշվի առնելով, թե որքան են նոսրացել մասնակիցների շարքերը, բայց ակտիվիստները խնդիր են դրել պողոտան փակ պահել: Դա գուցե երիտասարդական քմահաճույք է թվում, կամ գուցե իրենք մտածում են, որ այդպես մեծ անհարմարություն են պատճառում իշխանություններին: Հնարավոր է:
Բայց առայժմ իշխանությունները, մանավանդ այս վերջին օրերին, հասկացնում են, որ իրենց առանձնապես չի հետաքրքրում եւ հուզում՝ ցուցարարները ազատե՞լ են պողոտան, թե՞ ոչ: Եվ Բաղրամյանի փակ լինելը մի տեսակ ինքնանպատակ քայլի է վերածվում:
Երիտասարդ նախաձեռնողները՝ թե՛ հին, թե՛ նոր, թերեւս չեն ուզում ընդունել այն պարզ իրողությունը, որ ինչքան էլ պայքարի մեկնարկին կարեւոր էր հենց իրենց հաստատակամությունը, շարունակության եւ պայքարի թափ հավաքելու հարցում վճռորոշ էր հասարակության գրեթե բոլոր խավերի մեծ ու միասնական աջակցությունն ու անմիջական ներգրավումը: Այսինքն՝ հասարակության, այս դեպքում արդեն ոչ միայն տարբեր խավերի, այլեւ ոչ միայն երիտասարդ քաղաքացիների աջակցությունն ու մասնակցությունն էին, որ թույլ տվեցին որոշակի արդյունքներ արձանագրել:
Բայց հասարակության մի զգալի մասը, ինչպես դժվար չէ դա նկատել, այժմ կողմնորոշված է իշխանության նախանշած քայլերին ու դրանց արդյունքներին սպասելուն: Հետեւաբար ակցիայի նախաձեռնողներն էլ պետք է կարողանային զգալ այդ տրամադրությունն ու տվյալ փուլում փորձեին այլ հարթակներում եւ այլ դրսեւորումներով շարունակել պայքարը:
Այնինչ նրանց մի մասը որոշեց շարունակել նստացույցը: Մի բան, որ կարող էր բերել եւ բերեց նրան, որ այդ ակցիայի հանդեպ հասարակության չասենք՝ վերաբերմունքը, բայց առնվազն հետաքրքրությունը նվազեց:
