Հիշեցում Asekose.am-ի կողմից` բլոգերների ու համացանցի օգտատերերի գրառումները ներկայացվում են առանց խմբագրման:
Կան մարդիկ, որ մաքուր թուղթ են հիշեցնում: Կան մարդիկ կարծես հանճարեղ գրված ստեղծագործություն լինեն: Կան մարդիկ, ոնց որ սևագրություն լինեն սեղանին թողած ու ընդմիշտ մոռացված՝ ու իրենց լավ են զգում էդպես: Կան մարդիկ, ոնց որ սևագրություն լինեն աղբաման նետած ու իրենց էլի վատ չեն զգում էնտեղ: Կան մարդիկ, էլի սևագրության են նման,որ կարծես ինքնակամ գնացել են ինչ որ մեկի բախչի մեջի փայտյա զուգարանում կախվել մեխից ու համբերությամբ սպասում են իրենց աստեղնային ժամին:
Էս բախչի մեջի փայտյա զուգարանի մեխից կախվածը էնպես չի, որ հենց էնպես ա կախվել: Էդ մենակ ինքն ու զուգարանը գիտեն, թե քաքոտ մեխը իրեն ինչեր ա տալիս: Ինքը կարում ա զուգարանից դուրս գա, ազատ ֆռֆռա, հրամաններ տա աջ ու ձախ, լեքսուս-մեքսուս քշել, սիրուհի, դղյակ ունենալ....Մեխը իրան դիպլոմներ ու բազմաթիվ կարևոր թղթեր ա տվել, որոնցով թուրը աջ էլ կտրում, ձախ էլ:
Կարող է կրուիզներ անել աշխարհով մեկ: Իր կինը կարա էնքան իրեն երևակայի, որ քիչ ա մնում մեջքի վրա վեր ընկնի..Բայց ոնց բոլորս, ինքն էլ միշտ իր տեղը գիտի: Որտեղ էլ որ լինի, վերջում վազելով գալիս գտնում է իր զուգարանի մեխը ու պատրաստ կախվում, որովհետև ինքը ինքնահաստատվելու ուրիշ ձև չգիտի: Ուրիշ կերպ ինքը ուղղակի ՛՛ոչմեկնա՛՛: Ու բոլոր լավ հիշողությունները իր կյանքում էդ բախչի միջի փայտյա զուգարանի մեխի հետ ա կապված....:
Ասանք...Մի քնաթաթախ էսսե...