Ապրիլյան պատերազմը մղձավանջի պես ներխուժեց Հայի օջախ: Հայաստանում չկա մի այդպիսի ընտանիք, որ չունենա զինվոր, սպա որդի, հարազատ կամ ընկեր ... Ապրիլյան այդ օրերին մեր դեմքից ակամայից վերացավ ժպիտը, իրար հանդիպելիս բարևելուց հետո չէինք հարցնում՝ ինչպես ես, որովհետև բոլորս էլ մեկ օրի էինք... Ապրիլյան պատերազմը շատ ընտանիքներին բերեց դժբախտություն, որքան էլ Հայ ազգն ունեցավ նոր հերոսներ, միևնույն է դա սփոփանք չէ որդեկորույս ծնողին, ծնողակորույս զավակին... Նրանք շատ կցանկանային իրենց հարազատը ողջ և առողջ վերադառնար տուն ու տեր լիներ իր ընտանիքին... Պատերազմը լավ բան չի, չեմ ուզում , որ այն լինի, միայն գլխի հետ խնդիրներ ունեցող մարդը կարող է պատերազմ ուզենալ, բայց մեզ այն պարտադրում են:Մենք չգիտենք, թե հիմա թուրքն ինչ պլաներ է գծում... Չէ, գիտենք, պարզապես չգիտենք թե երբվա համար է այն... Մեզ փրկողը մեր ԲԱՆԱԿՆ է, մեր զինվորն է, մեր սպան է, ՀԱՅ ՏՂԱՄԱՐԴՆ է...

Կարեն Հովհաննիսյան