Լրագրող Բորիս Մուրազին ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.

«Բերձորի և Աղավնոյի հանձնման ֆոնին նկատեցի, որ էլի հարգելի ընկերներ մեղադրում են 2018 թվականին փողոց դուրս եկած ժողովրդին։ Փաստորեն մարդիկ անգամ չորս տարի անց չեն վերլուծել, թե ինչու են մարդիկ փողոց դուրս եկել։ Չեն վերլուծել, որ Սերժ Սարգսյանին մերժելը եղել է հետևանքը, իսկ մենք պետք է պատճառի մասին խոսենք։ Մարդիկ արդարություն էին ուզում։ Ինձ, իհարկե, հարցնում են, թե էդ ինչ անարդարություն էր, որ մարդիկ չէին կարող հանդուրժել։ Ես ասում եմ ամենամեծ անարդարությունը մարդկանց փողով, վախով, զուտ անձնական շահով ընտրելու սովորեցնելն էր։ Մնացածի մասին չգրեմ, որ չստացվի հիմա շատ արդար է։ Այնպես չէ, որ անարդարություն միայն Սերժ Սարգսյանի ժամանակ էր եղել։
2018-ին ոչ ոք փողոց դուր չէր եկել, որ Արցախ հանձնվեր։ 
Եվ հետո հետաքրքիր է, թե այդ ինչ պետություն էր կառուցվել 30 տարվա ընթացքում, որ Արցախի հարցը կարող էր լուծել միայն մեկ մահկանացու (այստեղ ամենևին նախագահի դերի նսեմացման փորձ չփնտրեք)։ Բա որտեղ էր պետությունը, որտեղ էին ինսիտուտները, որտեղ էր բանակը։ 
Նիկոլին տապալելու իրական մեկ հնարավորություն կա, եթե նախկին բոլոր սխալները ոչ թե լղոզվեն, այլ հրապարակային ընդունվեն, պատասխանատուները հրաժարվեն այլևս քաղաքական պլաններ ունենալուց ու նոր մթնոլորտ ձևավորվի։ Այլ ճանապարհը չեմ տեսնում, գուցե մեկ տարի առաջ տեսնում էի, բայց հիմա սա է։
Գրառումս ամենևին չի նշանակում, թե կապիտուլյանտը պետք է մեկ րոպե անգամ ավել մնալու շանս ունենա, բայց անհնար է ստի կայսրությունը քննադատել՝ զուգահեռ այլ ստի կայսրություն կառուցելով»: