ԱԺ նախկին պատգամավոր Արման Աբովյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․ «Թուրք-ադրբեջանական տանդեմն այսօր արդեն երկրորդ անգամ բացահայտ անհեթեթություն և ապատեղեկատվություն է տարածում, թե իբր հայկական զորքերը գնդակոծում են իրենց դիրքերը Սյունիքում:
Դե սա ակնհայտ սուտ է, քանզի համաձայնվել, որ անհնարին է պատկերացնել, որ ներկայիս հայաստանյան իշխանությունը նույնիսկ համարձակվի թարս նայել թուրքերի կամ ադրբեջանցիների ուղղությամբ ... էն էլ` գնդակոծելու հրաման տա։
Բա ինչո՞ւ են ստում թուրք-ադրբեջանական օկուպանտները:
Ամեն ինչ պարզ է, սա արդեն հայ հասարակության մեջ վախը սրելու վաղեմի միջոց է և մյուս կողմից Հայաստանի դեմ սադրանքների հերթական փուլին նախապատրաստվելը։
Նկատեք, ճնշումները ոչ թե հայաստանյան իշխանությունների, այլ հայ հասարակության վրա են։
Թուրքիան և Ադրբեջանը վաղուց արդեն իմաստ չեն տեսնում Հայաստանի թավշյա իշխանությունների վրա ճնշում գործադրելու մեջ։
Հայաստանի ներկայիս իշխանություններն առանց այդ էլ առանց ճնշման Հայաստանի շահերը հանձնում են թուրք-ադրբեջանական տանդեմին»։

***

Աղբյուրը` Նաիրի Հոխիկյան

***

Քաղաքագետ Արա Պողոսյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Ադրբեջանն ամեն անգամ այնպիսի պայմաններ է դնում Հայաստանի առաջ, որ վստահ է, թե որևէ նոռմալ իշխանություն երբեք նման պայմաններ չի ընդունի։ Սակայն ամեն անգամ Փաշինյանը շոկի է ենթարկում բոլորին` կատարելով թշնամու ամենաաներևակայելի պահանջները։
Իսկ եթե ավելի լուրջ, ապա Ադրբեջանը նոր ու ավելի սուր պայմաններ է առաջ բերելու, և վստահ է լինելու, որ Փաշինյանը ընդունելու է ի վերջո, որովհետև վերջինիս գործողությունների հետագիծը հենց այդ մասին է. «Քանի որ մեր առաջարկները Ադրբեջանը չի ընդունում, ուրեմն մենք կընդունենք իր ամենաէկզոտիկ պահանջները»: Սա‘ է որևէ սկզբունք, «կարմիր գծեր» չունեցող իշխանության կենսափիլիսոփայությունը, և այդ մասին գիտեն դրսում, ու նրանք էլ չեն կանգնելու, քանի դեռ վստահ են, որ Հայաստանում ունեն մի իշխանությունը, որ մի քիչ ճնշում զգալուց հետո զիջելու է մինչև վերջ։

Խաղաղության պայմանագրի շուրջ Հայաստանում ծավալված քննարկումների ֆոնին, որոնք գերակշռող մասով բացասական են, և որի առնչությամբ անգամ մերձիշխանական շրջանակում կա որոշակի շփոթվածություն, Ադրբեջանը գրեթե մեկ օրվա ընթացքում երկու անգամ հայտնում է այն մասին, թե Հայաստանի զինուժն, իբրեւ թե, կրակել է ադրբեջանական դիրքերի ուղղությամբ:

Ըստ իս, սա Հայաստանում ծավալված քննարկումների ֆոնին հոգեբանական ներգործության միջոց է: Հանրությունը մի կողմից բավականին մտահոգ քննարկում է խաղաղության պայմանագրի հանկարծ համաձայնեցումն ու բանակցության ավարտը, իսկ մյուս կողմից Բաքուն, թերեւս, տեսնում է հնարավորություն որոշակի տեղեկատվական քայլերով առավել ուժգնացնել հոգեբանական մթնոլորտի ճնշումը:

Ընդհանրապես, այս առիթով նշեմ, որ գուցե նույնիսկ ի զարմանս Ադրբեջանի, թեեւ արդեն գուցե իրենք էլ չեն զարմանում, Հայաստանի հանրությունը դրսեւորում է «ճնշվելու» ցանկություն: Գուցե ակամա, գուցե ենթագիտակցորեն, բայց Հայաստանում կարծես թե ձեւավորվել է մի «մազոխիստական» տեղապտույտ, երբ ադրբեջանական դաշտում գեներացվող տեղեկատվական կոնտենտի որոշ մասեր նույնիսկ ներադրբեջանական տիրույթում այդպես չեն շրջանառվում, որքան Հայաստանում:

Հայաստանում կարծես գործի մի ենթագիտակցական «փոշեծծիչ», որը կլանում է ադրբեջանական տիրույթի ցանկացած տեղեկատվություն եւ ամբարում Հայաստանի հանրության գիտակցության, ենթագիտակցության, հոգեբանության մեջ: Թվում է, որ դա արվում է պարզապես թշնամի պետության մտադրություններին հանրությանը իրազեկ պահելու համար: Անկեղծ մղում է: Բայց, ոչ միայն անարդյունավետ, այլ ըստ իս՝ վտանգավոր:

Որովհետեւ հանրության համար դա ոչ թե իրազեկում է, այլ հոգեբանական ահաբեկում: Որովհետեւ դա չի առաջացնում ռացիոնալ արձագանքներ, այլ գերազանցապես` էմոցիոնալ: Հավատացեք. հանրության այն շերտը, որն ի վիճակի է ադեկվատ հասկանալ ու ըմբռնել, որ Ադրբեջանի ռազմավարական նպատակը Հայաստանն «անդամալույծ» պետություն պահելն է, ըմբռնել ու հասկացել է դա վաղուց:

Այն շերտը, որը դա անել ունակ չէ, ունակ չի լինելու անգամ եթե ադրբեջանական հատուկ ստորաբաժանումները հայտնվեն անմիջապես իր տանը: Միեւնույն է, անգամ այդ դեպքում դա չի ընկալվելու եւ դարձյալ «քնարաբար» համարվելու է, որ եթե աթոռ առաջարկվի նրանց նստելու համար, ապա ամեն ինչ կանցնի կգնա:

Այդ շերտին ներկայացնել Ադրբեջանի հավակնությունների այսպես ասած հավելյալ ապացույցներ, դրա համար, «փոշեծծելով» ադրբեջանական տիրույթում արտադրվող ցանկացած «կեղտ ու փոշի», հնարավոր չէ փոխել այդ շերտի մտայնությունները:

Փոխարենը, հնարավոր է պարզապես հանրության բոլոր շերտերին գցել այդ տարերայնության ենթագիտակցական ազդեցության ներքո, Ադրբեջանին տալով Հայաստանի հանդեպ տեղեկատվա-քարոզչական դիվերսիայի «բաց դռների» անսպառ հնարավորություն:

Այո, հնչող քաղաքական հայտարարությունները պետք է արժանանան ուշադրության, վերլուծվեն, քննարկվեն, նաեւ պետք է իհարկե աչալրջորեն ուշադրության արժանանան Բաքվի պաշտոնական հովանու ներքո ծավալվող նարատիվները: Բայց, դրանք պահանջում են մասնագիտական աշխատանք՝ զննություն եւ աշխատանք, այլ ոչ թե վերարտադրություն հայկական միջավայրում:

Հասկանալի է, խոսքս տվյալ դեպքում հրադադարի խախտման վերաբերյալ Ադրբեջանից հնչող հերթական մտացածին մեղադրանքի մասին չէ, այլ պարզապես դրա առիթով՝ Հայաստանի տեղեկատվական անվտանգության համար կարեւոր այլ շերտերի մասին»: