Իրավաբանական գիտությունների դոկտոր Գևորգ Դանիելյանը գրում է.

«Երբ զարմանում եք, թե 1915թ. այդ ինչպես էին հազարավոր հայեր գրեթե կամավոր լքել իրենց տները և ընդամենը մի քանի տասնյակի հասնող թուրք ասկյարների ուղեկցությամբ հնազանդ անապատներով քայլում դեպի անխուսափելի մահ, հիշեք, որ նրանց ներշնչել էին, որ դա արվում է հանուն իրենց փրկության:

Ցինիզմը սահմաններ չունի, նույն այդ անհեթեթ պատճառաբանությունը բազմիցս հնչել է նաև թուրքական զինվորական տրիբունաներում՝ 1919-21թթ. դատավարություններում, բայց այն ժամանակ դատավորները ստիպված էին եզրակացնել, որ դա արվել է նվազ միջոցների գործադրմամբ հենց զանգվածային բնաջնջման նպատակով:

Ընդ որում, նույն այդ դատավորներին 1930-31 թվականներին մահապատժի են ենթարկել, թեպետ՝ վերջիններս այդպիսի դատավճիռներ էին կայացրել, որպեսզի կանխեին միջազգային դատավարությունը, ինչն այն ժամանակ անխուսափելի էր:

Հ.Գ. Ցեղասպանությունը ժխտողներ, հիշեք՝ Հայոց Եղեռնը առաջին անգամ ճանաչել է հենց Թուրքիան, ընդ որում՝ մեղադրական դատավճիռներով, որոնք երբեք չեն բեկանվել և չեն էլ կարող բեկանվել ...»։