Լեզվական փնթիությունը օր օրի տիրույթներ է նվաճում: Գեղարվեստական կինոնկար է. նրբաոճ ռեստորանում բարձրաշխարհիկ անձինք զրուցում են, և թարգմանական խոսքում հնչում է՝ բոյ, բարիշել, փոշմանել... Վստահ եմ, բնագրով նրանք այդպես չեն խոսում, բայց... չգիտես ում որոշմամբ, ինչից ելնելով ու սիրահոժար՝ եթերային լեզուն, իբր, մոտեցնում են բնականին:

Փոխանակ հանրային մեծաքանակ լսարան ունեցող հեռուստատեսությունն առաջնորդ դառնա, ճաշակ, վարվելակերպ թելադրի, լեզու հղկի, ինքն է իջել փողոց: Մնում է ամեն մեկն իր գիտցած՝ տան, բակի ժարգոնը, գյուղի բարբառն առաջ մղի, այդորակ դասագրքեր գրվեն, գիտական ու գեղարվեստական գրականություն թարգմանվի, պաշտոնական հաշվետվություններ կազմվեն, և կլրվի ամեն բան...