Հայ ազգը սրտից թույլ ազգ է, ամեն ինչին փորձում է լավ կողմից նայել , ամեն մեկի արարքին փորձում է արդարացում գտնել, նույնիսկ եթե դիմացը իր հարյուր տարվա թշնամին է:
Ամեն ինչին ու ամենքին կարելի է արդարացնել ու արդարացում գտնել , բայց ոչ երբեք ազերի ու թուրք վիժվածքներին: Շատ են հանդիպում մարդիկ , որ ազերիների մասին խոսելուց շեշտում են , որ ունեն ծանոթներ ու նրանք բոլորը նորմալ մարդիկ են , որ բարեհամբույր են , որ ցանկանում են ընկերություն անեն հայերի հետ և այլն: Այդ բոլոր ազերիների հետ հնարավոր է ծանոթացած լինեք գործնական հարթության վրա, այսինքն նա քեզանից ինչ որ շահ ունի և դա է պատճառը , որ հետդ բարեհամբույր է: Կամ ինչ-որ մի տեղ իրար հետ սովորում եք, փորձաշրջան եք անցնում և այլն , որտեղ նա շփման ու շրջապատի կարիք ունի և քանի որ կենցաղով մենք , նրանք ու վրացիներն են , որ իրար նման ենք և ստիպված շփումը ավելի շատ այդ ազգերի մեջ է ավելի ջերմ լինում: Բայց այդ ամենը ոչ մի կերպ չի բնութագրում ազերին ժողովրդին, եթե պետք լինի հենց կողքիդ սենյակում քնող ազերին քեզ կսպանի՝ առանց աչքը թարթելու:
Վրաստանում ես էլ ունեմ թուրք ծանոթ, որը մեկ անգամ չէ որ ինձ օգնել է , բայց միևնույնն է նա մնում է թուրք, ինչ-որ խոսակցության ժամանակ կյանքում չեմ փորձի այդ մի թուրքի համար պաշտպանեմ թուրքերին ու նրանց համարեմ ինձ բարեկամ:
Ամեն անգամ լավ ազեր կամ թուրք բառերը լսելուց հիշում եմ Ռամիլ Սաֆարովին: Բուդապեշտում նա շատ ջերմ հարաբերությունների մեջ է եղել հայ երկու սպաների հետ՝ ջերմ ու ժպիտով բարևել է, անգամ սպանություն կատարելուց մի քանի ժամ առաջ միջանցքում հանդիպել են, իրար բարի գիշեր են մաղթել: Հետագայում արդեն բոլորս գիտենք , թե ինչ տեղի ունեցավ:
Մի խաբնվեք ձեր շրջապատում եղած թշնամու ժպիտին ու մի փորձեք նրանց բարի մարդուկներ ներկայացնել: Երեկ Ադրբեջանում խոշոր հրդեհ է բռնկվել ու կգտնվեն մարդիկ , որոնք նորիս կսկսեն՝ հասարակ Ադրբեջանի քաղաքացին ինձ թշնամի չէ, երգը երգեն:
