Կասկադի հարևանությամբ գտնվող նախկին «Հեքիաթ» մանկական սրճարանի տարածքում այժմ «POULANER MUNCHEN» անունով գարեջրատուն-ռեստորանն է: Սակայն խնդիրը միայն այս «արմատական» փոփոխությունը չէ՝ թելադրված բիզնեսի պահանջներով: Պարզվում է նաև, որ հիշյալ հաստատության 16.5%-ի սեփականատերը ոչ այլ ոք է, քան Հայաստան Համահայկական Հիմնադրամի տնօրեն Արա Վարդանյանը: Ինչ խոսք, հանրապետության թիվ 1 «բարեգործի» ներգրավվածությունը ռեստորանային բիզնեսում իրավական տեսանկյունից կարող է լինել անբասիր և օրինական: Հիմնադրամի լրատվական ծառայությունից Asekose-ի հարցումին ի պատասխան նշվել է, որ նա 23,000 ԱՄՆ դոլարի ներդրում է կատարել ռեստորանում, որի սեփականատերերը 4-ն են (մնացած երեքի անունները չեն նշվել): Եվ նույնիսկ այս պարագայում կարելի է հաշտվել այն մտքի հետ, որ 740 հազար ՀՀ դրամ աշխատավարձ վաստակող Արա Վարդանյանը լիովին իրավունք ուներ մի քանի տարի շարունակ իրեն զրկել որոշ շռայլություններից և խնայված միջոցներով սեփական գործը դնել: Դժվար է սակայն լիարժեք արդարացում գտնել խնդրի բարոյական կողմի համար, ինչը առանձնապես սուր երանգներ է ստանում արտերկրում բնակվող մեր հայրենակիցների համար: Տարիներ շարունակ «Հայաստան» հիմնադրամը դիմում է նրանց՝ խնդրելով աջակցել ծանր կացության մեջ գտնվող Հայրենիքին, օգնության ձեռք մեկնել կարիքավորներին և նյութական օժանդակությամբ կյանքի կոչել առաջին անհրաժեշտության խնդիրները: Իսկ հիմա այդ նույն նվիրատու սփյուռքահայերը տեսնում են, թե իրենց խնդրողներից գլխավորը՝ հիմնադրամի տնօրենը, ինչպես է թեթև ձեռքով տասնյակ հազարներ ներդնում մի գործի մեջ, ինչն ամենևին չի վայելում «թշվառ» երկրի նկարագրին: Իբրև ասվածի արձագանք, օրերս Asekose-ի խմբագրատուն զանգահարեց Հայաստան այցելած սփյուռքահայ զբոսաշրջիկներից մեկը և իր տարակուսանքն արտահայտեց Արա Վարդանյանի՝ «POULANER MUNCHEN» ռեստորանի հանդեպ ցուցաբերած նախանձախնդրության առթիվ: Մեր բացատրությունները, թե դրանում անընդունելի և անօրինական ոչինչ չկա, նրա համար համոզիչ չհնչեցին: Իսկ գուցե հիմնադրամի տնօրենն անձա՞մբ փորձի այնպիսի մի պատասխան գտնել, որը կբավարարի թե դրսիններին և թե ներսիններին…