Ափսոս, որ Տիգրան Քոչարյանին չեմ կարող պատասխանել, ավելի ուշ կմանրամասնեմ, բայց ի տարբերություն Թբիլիսիից օրգազմ ապրողների` ես մեր քաղաքի բնակիչների համար եմ վիրավորվել, ոչ թե Թբիլիսիով ինքնամոռաց հիացել: Ես վրացուն չեմ գովում, այլ սիրտս ցավում է, որ ձեր ասած «պիղծ վրացին» հպարտանալու, ցույց տալու բան ունի ու 100 քայլ առաջ է մեզանից, որ 1000-ամյակների պատմություն ու մշակույթ ունենք, բայց ապրում ենք միայն, որ մի երկու հրեշի փոր լցնենք, ամբողջ կյանքներիս իմաստը դա է դարձել: Թբիլիսիիում ավելի շատ Երևան կար, քան Երևանում, այնտեղ զգացվում էր որ հայ ճարտարապետի, արվեստագետի մատն է խառը, իսկ այստեղից չի զգացվում, այստեղից զուգագուպայի հոտ է գալիս ու արմենչիկա-բալայախառն վայնասունի ձայն: Իսկ ում դուր է գալիս, ուրեմն թող շարունակի հրեշի փորը լցնել… կարմիր գծերի համար էլ վճարել:
Լուսինե Բադալյանի գրառումը
Ֆեյսբուք
