«Երկար լռությունիցս հետո …..
Ես Անգլիայի արքայադուստրն եմ, ինձ մի սրիկա խաբել է, տիրացել սրտիս և ունեցվածքիս, իսկ հետո ամեն բան վերցրել ու անհետացել, կամ ոչ, ավելի լավ է այսպես, ես մահացու հիվանդ մի աղջիկ եմ, վստահությունս չարաշահել են, միլիոններս մսխել և այժմ, երբ ինձանից ստանալու ոչինչ չունեն, ինձանից հեռացել, ուրիշ հորինվածքներ էլ կարող եմ գրել ու մարդիկ սրտներին մոտ ընդունեն, հավատան, սկսեն լուրջ-լուրջ քննարկել, սիրտ տալ, հույս տալ, աջակցություն հայտնել, և ի՞նչ: Ով ինչ գրում կամ ներկայացնում է, ուրեմն այդպես է և դուք <դատավոր>:

Նկատել եմ, որ մարդիկ թվայնացված այս ժամանակաշրջանում կորցրել են վերլուծելու և սեփական դատողություն անելու իրենց ունակությունը: Ով ինչ գրի կամ պատմի, պետք է բացարձակ ճշմարտություն ընդունեք ու …

Մարդը, ով շտապում է իրեն զոհ ներկայացնել, վստահ եղեք, որ հեռու է անմեղ ու զոհ լինելուց: Եվ բացի այդ մարդիկ կան, ովքեր չար նպատակներ հետապնդելով սուտ ու կեղծիք տարածելով, հերթական ներկայացումն են խաղում, մի մասնակցեք անբեմ դերասանների ներկայացումներին: Մնացածը մութ անտառ է, որտեղ մտնել խորհուրդ չեմ տա, իմ սիրելի հայեր:

Հ.Գ. Եվ որպես լրացում, Եվրոպան մի երկիր է, որտեղ անգամ մարդասպանին մինչև վերջնական դատավճիռը մարդասպան չեն անվանում, անմեղության կանխավարկածն ու մարդու իրավունքները գերակա են, իսկ մի մարդ, ով Եվրոպայում լուրջ խնդիրներ ունի օրենքի հետ, Աստծո հրեշտակ լինել չի կարող, այդ մեկը վստահ իմացեք»:

Անի Քոչար