Մեր հայրենակիցներից շատերը կարծում են, որ Հայաստանը մտնելով Մաքսայի միություն մեջ կարող է վերականգնել նախքին ԽՍՀՄ-ի մակարդակը, սակայն նրանք չարաչար սխալվում են, քանի որ դա միայն նոստալգիա ( թախիծ ) է եւ դա մնաց անցիալում: Դեռեւս 90-ականների սկզբին Ռուսաստանը առաջին խորհրդային պետությունն էր, որը ոչնչացրեց ԽՈՐՀՐԴԱՅԻՆ ԲԱՐՈՅԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ չափանիշները:
Այսինքն այն ԱՐԺԵՔԱՅԻՆ ՀԱՄԱԿԱՐԳԸ, ինչ կար Սովետական Միության ժամանակ: Բարոյականությունը, հարգանքը մեծերի հանդեպ, Ձգտում դեպի ուսումը, ազնվություն եւ մեծահոգություն... Խորհրդային պետությունը երաշխավորում էր, որպեսզի կյանք մտած երիտասարդը Հասարկության մեջ լինել պիտանի մարդ... Այդ գաղափարախոսությունը կրթեց մի քանի սերունդներ, եւ դա միայն այն արժեքների գնահատելու շնորհիվ: Խորհրդային միությունի փլուզումը կտրուկ փոփոխություն մտցրեց այդ ԱՐԺԵՔՆԵՐԻ ԳՆԱՀԱՏՄԱՆ համակարգում: Ռուսաստանում ի հայտ եկան « ռեկետը եւ բեսպրիդելը »:
Քրեածին հանցագործները սկսեցին իրենց հաղթարշավը, սկսելով բանդիտիզմից հասնելով մինչեւ իշխանական բարձրագույն օղակները: Եւ երկրում սկսվեց համատարած այդ անգրագիտություն եւ աղքատություն, ինչպես Կայսերական Ռուսաստանի մարզերում նախահեղափոխական տարիներին: Եւ Հայաստանը անդամակցելով այդ Մաքսային Միությանը, որդեգրելու է նաեւ այդ ,, նոր արժեքները ,, չնայած որ այդ նոր արժեքները Հայաստանը որդեգրել էր դեռեւս շատ վաղուց, բայց վտանգավորը այն է, որ անգամ հետագայում եւ երբեք չի հաջողվի հրաժարվելը այդ արժեքներից: Ռուսական Կայսրության վերականգնումը, շատերի համար թվում է միայն Ֆանտաստիկ ժանրի ստեղծագործություն, սակայն բավական է վերադառնանք պատմությանը, կտեսնենք, որ դա իրականություն է:
Ռուսական Կայսրության մասին իսկական նկարագրությունը տվել են մեր ԴԱՍԱԿԱՆ ՏԻՏԱՆՆԵՐԸ այդ մասին բազմիցս գրել են եւ բարձրաձայնել, բավական է թվարկել մի քանի ստեղծագործություններ, որը ներկայացնում է մեր սպասվելիք ապագան: Այդպիսով Սկսեմ Մուրացանի « Առաքյալը » վիպակում Պետրոս Կամսարյանի պատմությունը, Ստեփան Զորյանի « Պատերազմը », Մաճկալանց Դավիթի պատմությունը, Ալեքսանդր Շիրվանզադեի` « Քաոս » վեպում` Մարկոս աղա Ալիմյանի ընտանիքի անդամների պատմությունը, Հովհաննես Թումանյանի « Գիքորի », Գաբրիել Սունդուկյանի « Պեպոի », եւ շատ այլ հերոսների ճակատագիրը ոչնչով չի տարբերվում է ներկայիս քաղաքական թափթփուկների, որոնք ԶԻՄԶԻՄՈՎՆԵՐԻ պես թալանում են ու կողոպտում, առանց այն էլ աղքատության մեջ տառապող ժողովրդին: Մի թե մեր ներկայիս կյանքում չենք տեսնում մեր դասակաների հիշատակած Առաքյալ` Ծառուկյանին կամ Մարկոս աղա Քոչարյանին... Հազարավոր Թումայնանական ԳԻՔՈՐՆԵՐ այսօր իրենց գոյության մի փոր հացն են մուրում:
Մեր դասականներից շատերը իրենց գործերում ներկայացրել են ժամանակի ԽԱՎԱՐԱՄՈԼՆԵՐԻ կյանքը, անգամ տալով նրանց ԴԵՄ ՊԱՅՔԱՐԵԼՈՒ Ճիշտ ԲԱՂԱԴՐԱՏՈՄՍԸ... Խաչատուր Աբովյան, Միքայել Նալբանդյան, Մկրտիչ Փեշիկթաշյան, Չարենց, Սեւակ, Հովհանես Շիրազը եւ շատ ուրիշ այլ բանաստեղծներ սլաքավարի պես ուղղորդում էին ՄԵՐ ԹՇՎԱՌ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ դեպի ճշմարիտ ուղին, սակայն այդ ամենը մնաց մեր ժողովրդի համար միայն դատարկ, եւ ոչինչ չասող ստեղծագործություններ, մինչդեռ դա մեր ԱԶԳԱՅԻՆ ԳԱՂԱՓԱՐԱԽՈՍՈՒԹՅԱՆ հիմնական բանաձեւն էր:
Բացի գրականության մեծերից մեր զորավարներից շատերը իրենց հուշերում, եւ պատվիրաններում տվել Ազատ Անկախ Հայաստանի կառուցման եղանակները եւ ճանապարհները, սակայն ՕՏԱՐԱՄՈԼ տականքները, բազմացրեցին մի սերունդ, որը անգրագետ է եւ ստրկամիտ, եւ այդ տեսակը բացի ստամոքսից ու ամորձիներից, ուրիշ արժեքներ չունի: Ռուսական Կայսրության վերականգնումը դա ներկայիս Մոնոպոլիզացիա մենաշնորհներն է...
Ծախելով ռազմավարական իր ռեսուսները, Հայաստանը զրկվելու է ամեն ինչից, անգամ ապագայից: Նախկին Ռուսական Կայսրության ճորտատիրական համակարգը թափանցելու է նոր եղանակով, եւ նոր խոստումներով: Այֆոններով եւ շքեղ մեքենաներով ՃՈՐՏԵՐԸ, հետո կհասկանան, որ այսօր գազի մենաշնորհը ծախելով ծախում են ժողովրդի պատիվը, եւ պետության անկախությունը:
28/12/2013
