Ուզում եմ մի բան ասեմ ֆրանսյական դեպքերի մասին, բայց չեմ իմանում ոնց ասեմ որ հանկարծ ոչ մեկիդ մեղմ ու նուրբ հոգիները չվիրավորեմ։ Դրա համար էլ կասեմ ոնց մտածում եմ՝ ոնց կա իմ իրականության մեջ։
Մի որոշ ժամանակ ապրել եմ Փարիզում, ոչ, երկար չեր ու բավականին վաղուց էր։ Հա, նախորոք զգուշացեմ՝ ֆրանսյացիներին չեմ սիրում (նույնիսկ մի այլ ձևի չեմ սիրում)։ Սակայն, հարգում եմ ու ժամանակ առ ժամանակ օգտագործում եմ ֆրանսիացի մեծերի թողած «ժառանգությունը»։ Լավ, թողնենք լիրիկան ու անցնենք բուն թեմային։
Դեպք 1:
Անցնում էի ՄոնՄարտրի տակի փողոցներից մեկով, կարելիա ասել զբոսնում էի ու հանկարծակի հայտնվեցի զզվելի մի գառշահոտի ու աղմուկի մեջ՝ փողոցային ինքնաբուխ շուկա էր։ Չասեմ որ վաճառականների ու գնորդների 90% առաբ ու սևամորթ էին։ Երրորդ քայլին զգացի մեկը մտնումա գրպանս (ոչ պորտման կար են ջեբում ոչ էլ հեռախոս, դեբիլը չեր ջոգե որ հայ տղամարդու քամակին կպնել չի կարելի) արանձ մտածելու֊ավելպակաս գոռալու֊անիմաստ ոստիկան կանչելու տվեցի քիթմրթին։ Չեր սպասում։ Մանթո նայեց վրես, ջոգեց որ տեղացի չեմ ու պուկ տվեց հանցանքի վայրից։
Դեպք 2:
Հասնում եմ մետրոի կայարան։ Մուտքը շրջապատված է արաբներով՝ «մալբորո֊մալբորո֊ուն երո֊ուն երո֊ մալբորո» բոլոր կողմերից լսվում եր շատ վատ ակցենտով։ Հա, կոնտրաբանդ ծխախոտ էին վաճառում, ձեռի հետ պլան ու այլ տեսակի թմրամիջոցներ։ Մեկը ձերքիցս բռնեց՝ բա առ սիգարետս գնամ տուն հաց ուտեմ։ Ես էլ հայերեն պատասխանեցի՝ «տո դե ռադ էղար, դավադիտ արեցիք արդեն աննասուններ» (իհարկե ավելի «ջերմ» բառեր էի օգտագործում)։ Էտ բալամը աչքերը չռեց վրես ու առանց մի ակցենտի՝ «Arménienne? Frère Désolé, désolé!»
Դեպք 3:
Նույն ինքնաբուխ շուկայով անցնելիս (ուրիշ օր էր, երևի մի 3-4 օր հետո) զգում եմ որ մի խուճապա սկսվե էս աննասունների մոտ, մի բլբլում եմ մի փախչում (տառականներից բեթար, ծակ ու ծուկ էին ման գալիս)։ Ես էլ ինչ, հանգիստ գնում եմ ճամփովս՝ մետրո հասնեմ նստեմ։ Ահա, հենց են մետրոն։
Տեսնեմ մի շարքով, սև համազգեստով, շթերով, կասկեքով ու !!ավտոմատներով զինված!! տղեքեն մտնում փողոց մի ծերից ու նույն փողոցը փակում միուս կողմից։ Պարզվեց ոստիկաննությունա։ Ու ահա, բուլդոզերից բեթար, ջարդում֊փշրում֊գցում ոտերի տակ֊մաքրում֊սրբում անցնում են էտ փողացով (հա պո պուտի ուզում էին ինձ էլ տանեին, անձնագիրս ստուգեցին, ասացին ՊԱՐԴՈՆ, ու շարունակեցին)։ Հետեվներից անցավ ջրցան մեքենան, մաքրեց փողոցը աղբից։
Հա ասեմ էտ մաքրությունը տևեց երեք օր...
Հա ինչ էի ուզում ասել։ Նենց մի վայնասունա բարձրոցել ու գնում որ մտածում ես վայ քու արա՜ բա դա են իմ իմացաց Ֆրանսյան չի՞։ Չե դա իմ իմացացա Ֆրանսիական Խալիֆատնա։ Իրենց ձեռնա ինչ կուզեն երբ կուզեն կանեն։ Իրենց համար արաբները ու սևերը նույն ներքին քաղաքական զենք են ոնց որ օբոզիցիան Ալիյեվի ռեժիմի համար։ Օֆ օֆ, աման եսիմ է՜։
Մենակ մի բանից պիտի զգույշ լինեն, մեկ մեկ զենքդ սկումա ինքնուրույն կյանքով ապրել։
