«Հրապարակի» զրուցակիցն է Գերաշնորհ Տեր Միքայել արքեպիսկոպոս Աջապահյանը։
-Բագրատ Սրբազանի դեմ արշավին լծվել են իշխանական և պրոիշխանական քարոզիչները, նրան թիրախավորել են, այսպես կոչված` քաղաքագետներ, իշխանական կայքեր։
-Ո՞ւմ թիրախավորեն, ումից որ վախենում են՝ նրան են թիրախավորում:
-Վտանգ են տեսնում, որ հոգևորականների շուրջ կարող է դիմադրության օջախ ձևավորվե՞լ:
-Իհարկե, դրա համար վարաբեկման քաղաքականություն են որդեգրել, բայց այս անգամ դասականի խոսքը, կարծում եմ, իրականություն կդառնա՝ վարունգի գործով:
-Մի շարք իշխանական լրատվամիջոցներ հարցազրույցներ են վերցնում ոմն Սահակից, ում հայր Սահակ են ներկայացնում, ով այդ վարկաբեկման քաղաքականության առաջամարտիկներից է: Ո՞վ է այդ մարդը:
-Չկա այդպիսի քահանա՝ հայ եկեղեցին նման քահան չունի:
-Ինքնակո՞չ է։
-Նա վաղուց՝ շատ վաղուց կարգալույծ է արված՝ իր բազմաթիվ մեղանչումների և այլանդակությունների համար:
-Մեկ երկու օրինակ կբերե՞ք:
-Ամենաառաջինն այն է, որ ինքն այն հոտի վրա, որ ձեռնադրվել է իբրև քահանա՝ առաջին իսկ օրվանից լքել է՝ հենց այդքանը բավարար է։ Նստած վարկաբեկում է քահանաներին, եպիսկոպոսներին՝ ընդհուպ մինչև կաթողիկոս, դրանից ավել այլանդակություն ի՞նչ պիտի անի։
-Շատերը նկատել են, որ նույն թիրախավորումը Բագրատ Սրբազանի հասցեին ադրբեջանական լրատվամիջոցներով է գնում՝ ընդհուպ մինչև նույն ձևակերպումներն ու բնորոշումները: Սինխրոնացվա՞ծ են գործում:
-Իրենք հոգեհարազատ են միմյանց։ Սինխրոնիզացիան դա բնատուր է, բնատուր: Հոգեկան կապվածություն է։ Իրենք կաթնեղբայրներ են։ Այլապես իրենք ո՞նց կարող են կիսել ադրբեջանցու ատելությունը Հայ եկեղեցու նկատմամբ, սա ամեն ինչ ասում է, սա խոսում է իրենց էության մասին: Իրենք չեն անդրադառնում, որ դրանով բացահայտվում են, բայց դա իրենց վերջին փորձն է, վերջին շանսն է՝ կամ -կամ-ի շանսն է, կամ մենք՝ կամ իրենք-ի պայքարն է:
-Հույս կա՞, որ կամ-կամի-ի պայքարում հայերը կհաղթեն։
-Հայերը չգիտեմ, բայց հայ եկեղեցին կհաղթի, իսկ հայերը կհաղթեն, եթե միանան հայ եկեղեցուն:
-Կարծես եկեղեցին առաջին պլան է եկել և կառավարում է շարժումը:
-Տավուշում ավելի հեղինակավոր անձնավորություն չկա և չի էլ կարող լինել Բագրատ Սրբազանին հավասար, շատ բնական է, որ Բագրատ Սրբազանն է կանգնած ոչ թե ինչ-որ շարժման գլուխ, այլ ճշմարտության գլուխ, ճշմարտության շարժման, բարոյականության հաղթանակի, ինչպես ինքն է ձևակերպում, ստի և կեղծիքի դեմ պայքարի առաջամարտիկը, բնականաբար, Բագրատ Սրբազանը պիտի լինի, ինչի պիտի լինի՝ հո մարզպետը չէ՞ր լինելու:
-Մարզպետը ներկայացնում է Փաշինյանի ու այս իշխանության շահը:
-Հիմա պայքար է գնում ստի և կեղծիքի ու ճշմարտության միջեւ և ճշմարտությունը, բնականաբար, ի վերջո հաղթելու է: Ստի ոտքերը կարճ են, չէ՞:
-Այնուամենայնիվ, կարծիք կա, որ Կաթողիկոսը որոշակի պասիվություն է դրսևորում այս գործընթացում: Թե՞ այս ամենը նրա օրհնությամբ է նաև արվում:
-Մենք բոլորս գործում ենք Կաթողիկոսի օրհնության ներքո: Եվ որևիցե մեկը իրավունք չունի թելադրելու Ամենայն Հայոց Հայրապետին, թե ինքը ինչ է անելու:
-Իշխանությունները կգնա՞ն կոշտ ուժի կիրառման:
-Այս իշխանություննե՞րը․․․Անբարոյականության մի բան կա՞, որ չեն խախտել․ որևիցե մի սահման կա, որ չեն խախտել, եթե մարդը պատրաստ է երկիրը տալ, հայրենիքը տալ, հարյուր հազարավոր մարդկանց բռնագաղթի պատճառ դառնալ, սեփական ժողովրդի ցեղասպանության պատճառ դառնալ: Ամեն հնարավոր և անհնարին միջոցներին դիմելու է այս անբարոյական իշխանությունը, ինչի՞ մասին է խոսքը: Այդտեղ կասկածելու տեղ կա՞։ Բայց, հուսանք և աղոթենք, որ այս իշխանությունը հոգեվարքի մեջ է:
-Հիմա իշխանությունների մոտ ավելի շա՞տ եք մտավախություն կամ գուցե վախ տեսնում, որը չկար նախկինում եղած բողոքի ցույցերի ժամանակ:
-Կարծում եմ և ուզում եմ այդպես մտածել, որովհետև ինչպես ասել եմ, ինչ-որ մի տեղ պե՞տք է կանգնի այս այլանդակ նահանջը, այս ցեղի նահանջը ինչ-որ տեղ պիտի կանգնի՞ և մենք ցանկություն ենք հայտնել, որ Տավուշը, Ոսկեպարը լինի այդ նահանջի վերջին հանգրվանը և այստեղից մենք վերականգնենք մեր վերելքը, որը ոչ միայն ընդհատվեց, այլև իջանք վիհի հատակը:
-Բայց այդ հույսը կարո՞ղ ենք ունենալ, երբ զինվորականները ենթարկվում են փաստացի հակապետական հրամանների, ականազերծում են սահմանը, նույն կերպ են վարվում նաև ոստիկանները:
-Դա կարող է մեկ րոպեի ընթացքում փոխվել, մեկ րոպեի ընթացքում:
-Ինչի՞ շնորհիվ՝ բռնաճնշումների՞։
-Կարող է լինել մի պահ, որ ոստիկանությունը հասկանա, որ չպիտի գործի իր ժողովրդի դեմ, բանակը հասկանա, որ չպիտի գործի հայրենիքի դեմ։ Սրանք այն կառույցներն են, որոնց բռնաճնշման ենթարկել պետք չի՝ իրենք են բռնաճնշման հեղինակները կամ ազատագրման հեղինակները։ Թող իշխանությունը վստահ չլինի, որ իրենք հավիտենական իրենց պաշտպանելու են։ Մեկ րոպեում, մեկ օրում, մեկ ժամում կարող է փոխվել իրավիճակը:
-Իսկ կարծում եք` դա կլինի հանրային ճնշմա՞ն արդյունքում:
-Հանրային ճմշման արդյունքում էլ կարող է լինել, սեփական ներհայեցողությամբ էլ կարող է լինել։ Գեներալները՝ և այստեղ, և այնտեղ, և ոստիկանութունում, և բանակում, և Ազգային Անվտանգությունում թող ներհայեցողությամբ զբաղվեն, թե ում են ծառայում: Հայրենիքի՞ն են ծառայում, թե՞ ինչ-որ մի վարչակազմի, որն այս հայրենիքից թողնում է միայն հիշատակ և փլատակներ: Թող այդ ներհայեցողությունն ունենան: Եվ շրջվեն դեպի ժողովուրդն ու դեպի եկեղեցին, եկեղեցին այսպիսի հարցերում չի սխալվում:
