Մի առիթով Հայաստանում Լեհաստանի դեսպանը համեմատել էր իր երկիրը Հայաստանի հետ՝ նշելով, որ ԽՍՀՄ փլուզման տարներին մեր հնարավորությունները գրեթե հավասար էին: Դիվանագետը ճիշտ էր՝ չնայած Հայաստանի ու Լեհաստանի տարածքների, բնակչության ու այլ տարբերություններին: Բայց 25 տարի անց, մենք մնացել ենք նույն հետամնաց, անցումային փուլում գտվող երկիրը: Կրեմլի ազդեցությունը Հայաստանում հիմա ավելի մեծ է, քան՝ 1988-90թթ-ին, երբ մեր ցանկությունների ու կամքի կենտրոնը դարձել էր Ազատության հրապարակը: Լեհաստանն անցած 25 տարիներին դարձավ եվրոպական ընտանիքի լիարժեք անդամ՝ իր քաղաքական մշակույթով ու տնտեսական մոդելով: Լեհսատանն Եվրամիության միակ երկիրն էր, որ տնտեսությունը, ճգնաժամի տարիներին, խուսափեց ռեցեսիայից՝ արձանագրելով 2%-ի աճ: Պատահական չէ, որ լեհ գործիչներն ունեն եվրոպական ճանաչում ու հեղինակություն, ու այս երկրի նախկին վարչապետ Դոնալդ Տուսկը հիմա զբաղեցնում է Եվրոպայի խորհրդի նախագահի պաշտոնը: Իսկ մեր գործիչները՝ մուրացկանի պես, Կրեմլի պատերի տակ իրար են հրմշտում:
