Asekose.am-ի և ՄԵԳԱՊՈԼԻՍ ԱՄՍԱԳՐԻ հարցերին պատասխանում է «Վահագ Ռաշ» խմբի մենակատար Վահագն Ռուշանյանը:
- Ձեր փոքր ժամանակվա ամենասիրելի խաղալիքը և ինչո՞ւ էիք այն սիրում:
-Փայտե ձին ու թուրը. ձիուն հեծած գնում էի թուրքերի դեմ կռվելու:
-Ձեր բնավորության ո՞ր գծից կնախընտրեիք հրաժարվել:
-Շուտ եմ հիասթափվում:
-Երաժտությունը կյա՞նք է, թե՞ կյանքն է երաժշտություն:
-Երկուսն էլ: Առանց երաժշտության, կարծում եմ, որ կյանքը դատարկ կլիներ. ինձ երաժշտությունն է տրամադրություն թելադրում:
-Ըստ Ձեզ` աշխարհի կործանումը կկանխի … :
-Աշխարհը կործանումից դեռ շատ հեռու է. բնությունը դեռ այդքան չի զայրացրել մարդկության վրա: Չեմ բացառում, որ շատ տարօրինակ երևույթներ կարող են կատարվել, որոնք բնության կողմից մարդկությանն ուղղված կոչ են առ այն, որ պետք է կանգ առնել, հակառակ դեպքում ավելի վատ բաներ կարող են տեղի ունենալ: Տիեզերքում ամեն ինչ փոխկապակցված է, նույնիսկ, մեկ ծառի ոչ բնական եղանակով «մահանալը» կարող է հանգեցնել մեծ աղետների:
-Նակամուրան իր ստեղծագործություններից մեկում գրում է` «Դատարկությունը նույնիսկ տեսնել հնարավոր չէ»: Դուք ինչպե՞ս կմեկնաբանեք դատարկությունը և երբևէ «հայտնվե՞լ դրանում»:
-Կարծում եմ` մարդու կյանքում դատարկություն է, երբ վերջինս հասկանում է, որ ժամանակը զուր է վատնել ու հայտնվել մի իրավիճակում, երբ ոչինչ չունի. ընկերներ, հարազատներ…Ոչ ոք և ոչինչ… Սա հոգու դատարկությունն է, բայց, ըստ իս, երբեք ուշ չէ ամեն ինչ նորից սկսել, ուղղակի դրա համար շատ մեծ կամքի ուժ է հարկավոր:
-Դժվարությա՞մբ եք ներողություն խնդրում:
- Շատ: «Ներողություն» բառն ընդհանրապես չեմ սիրում: Կարծում եմ` դա ավելորդ է, եթե դու մարդու համար թանկ ես և դա փոխադարձ է. պետք չէ այնպիսի բան անել, որ ներողության կարիք առաջանա, իսկ անելու դեպքում` տվյալ անձնավորությունը պետք է կարողանա ներել կամ հեռացնել քեզ իր կյանքից:
Ես ներողությունն ավելորդություն եմ համարում.հասկացել եմ, ներողությունից հետո ամեն ինչ ավելի է բարդանում:
-Ի՞ նչ ասեկոսեներ եք լսել Ձեր մասին, որոնք զայրացրել և զվարճացրել են Ձեզ:
-Ասում են, որ դանակահարության համար դատապարտված եմ եղել, նույնիսկ չգիտեմ` որտեղի՞ց նման ինֆորմացիա: Բարեբախտաբար, նույնիսկ կռիվ անելու պատճառով չեմ հայտնվել ոստիկանության բաժանմունքում, չնայած, որ ուսանող ժամանակ բավական չարաճճի երիտասարդ եմ եղել:
Նաև խոսակցություններ են պտտվում, որ ամուսնացած եմ եղել և երեխա ունեմ, ինչը ևս հերքում եմ:
-Սիրո՞ւմ եք խենթությունների դիմել. կհիշե՞ք ամենավերջինը:
-Ընդհանրապես, շատ եմ սիրում խենթություններ անել: Վերջին խենթությունս եղել է այն, որ Ուկրանիայում եղած ժամանակ մեկ օրով եկել եմ Հայաստան ու վերադարձել` հաճելի մարդուն հաճելի նվեր մատուցելու համար:
-Կարծրատիպեր, որոնք «կոտրում» եք:
-Կարծրատիպեր չունեմ և չեմ սիրում այդ երևույթը, ապրում եմ, ինչպես ինձ է հաճելի` առաջնորդվելով «ճիշտը ինձ համար մեկն է» սկզբունքով:
-Դիմացինի մեջ ամենաշատը ի՞նչն եք կարևորում:
-Ազնվությունը, անկեղծությունը և նվիրվածությունը:
-Ինչի՞ց եք ամենաշատը նյարդայնանում, ինչի՞ց` ուրախանում:
-Նյարդայնանում եմ, երբ մարդիկ առանց հասկանալու և բացատրություն լսելու ենթադրություններ ու եզրակացություններ են անում:
Նյարդայնացնող երևույթները շատ են, պարզապես, աշխատում եմ աչք փակել դրանց վրա: Առանց այն էլ, կյանքը լի է խնդիրներով. պետք է խնայել նյարդերը: Ուրախանում եմ, երբ հայրենակիցներս ինչ-որ բնագավառում հաջողության են հասնում: Շատ բաներից եմ ուրախանում…
-Իրակա՞ն , թե երազների աշխարհում եք նախընտրում ապրել և ինչո՞ւ:
-Իրական ռոմանտիկայով և երազանքներով լի, այսպես ասած`այդ երկուսի «միքս» աշխարհում: Իրական կյանքը շատ ձանձրալի է, և մենք պետք է գունավորենք այն` ճիշտ երեխաների համար նախատեսված «ներկիր ինքդ» նկարների նման:
Մենք այն գունազարդում ենք` կամ ռեալ գույներով, կամ մեր ցանկությամբ, կամ էլ անգույն թողնում…
Հեղինակ` Անի Բեքիրյան
