Հատված Հետք.am-ի հարցազրուցից` գրող, գրականագետ Հովիկ Չարխչյանի հետ. նա 1996-98 թթ. եղել է պաշտպանության նախարարության քարոզչության և տեղեկատվության վարչության պետի տեղակալ:

Երկիրը դու ես, ոչ թե քո վերնախավը

-Եվ ո՞րն է ելքը:

-Ելքը գործն է, որն ինչ գնով էլ լինի պետք է տանել-հասցնել ավարտի : Ես հասկանում եմ՝ մի մարդու կորուստը մի ամբողջ տիեզերքի կորուստ է՝ նայած այդ մարդն ում համար ով է: Երկու երիտասարդ, առաջին կանչի ենթակա տղաներ ունեմ տանը, Աստված մի արասցե, այդ զոհը կարող է նաև իմ տղան լինել: Բայց լավ, այդ դեպքում ի՞նչ անենք, ո՞նց անենք, որ այս ամենը վերջանա: Պետք է, չէ՞, ինչ-որ ձևով վերջացնել, չի կարելի խնդրից անընդհատ փախչել, այստեղ թաքնվել, այնտեղ թաքնվել, էն հաշտության բանակցության, խաղաղության պայմանագրի, մադրիդյան սկզբունքների ետևում: Ինչքա՞ն: Մի կրակոցն այդ ամեն ինչը հողին է հավասարեցնում: Բայց էդ կրակոցն իմ էրեխու սրտին է գալիս: Սա է ամբողջ ողբերգությունը: Քանի՞ կյանք մեռնենք, որ մի նորմալ ապրել վաստակենք: Մենք էլ ենք աստծու ստեղծած, ի վերջո, մենք էլ ենք ապրել ուզում:

-Ու ի՞նչ պիտի արվի:

-Մենք պիտի մի քիչ լրջանանք: «Բաքվում թեյ խմելու» արտահայտությունները պիտի հանենք: Մենք թերագնահատում ենք մեր թշնամուն: Ինքը բավական ուժեղ և կազմակերպված էր: Լեգենդներն ու առասպելները, թե հեսա ծափ կտանք ու ամբողջ թուրքական բանակը կնահանջի՝ ևս 15 շրջան թողնելով, հեքիաթային ժանրից են: Սա պատերազմ է 21-րդ դարի նորագույն մահաբեր զենքի գործադրմամբ, որտեղ այլևս ֆիդայական պատերազմներն ու ֆիդայական կռիվները տեղ չունեն:

Նոր խոսում էինք ձեռքբերումների մասին: Ինչքան էլ զարմանալի լինի, պատերազմում կարող է նաև ձեռքբերումներ լինեն, այն համախմբվածությունը, որ կար, որ տեսանք, քի՞չ էր: Մի հարյուր տարի մեր ժողովրդին էլի հայ կպահի: Այդպիսի բաներով է երկիրը երկիր դառնում, քեզ նորից արթնացնում է, ասում է՝ ամեն ինչ մեռած չէ, դու դեռ շանս ունես, էնքա՜ն ներուժ ունես քո թիկունքում, մի հուսահատվիր: Եվ ասում է, որ երկիրը դու ես, ոչ թե քո վերնախավը, քո իշխանությունը: Նրանք գալիս-գնում են: Երկիրը դու ես, էս հողին կպած, երկրի դարդ ու ցավով ապրող մարդն է երկիրը: Ու բոլորն են զինվոր, միայն սահմանի վրա կանգնածը չէ, դաշտում աշխատողն էլ, գործարանում աշխատողն էլ, առավոտյան ժամը 9-ին աշխատանքի գնացող ու վեցին տուն եկողն էլ: Ամեն մեկն իր խրամատում իր գործը պետք է նորմալ անի, որ երկիրը երկիր մնա:

Ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում