Ռեժիսոր Արշակ Զաքարյանը վերջին շրջանում նախաձեռնել է «Օժանդակ օգնություն սահմանապահներին» բարեգործական ակցիան, որի շրջանակներում մարդիկ գնում և նվիրում են բանակին անհրաժեշտ օժանդակ իրեր: Սակայն բանակաշինությանը միտված ակցիան եղան նաև քննադատողներ, իսկ դիրքերից մեկում նկարահանված տեսանյութը որոշ մարդկանց կողմից համարվեց ոտնձգություն պետական անվտանգության նկատմամբ: Asekose.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ռեժիսորը դնում է վերջակետ բոլոր խոսակցություններին, Նազենի Հովհաննիսյանին ուղղված մեղադրանքներին, իր` ռեժիսորի տեսակի կորստին և ոչ միայն: 

-Պարոն Զաքարյան, օրեր առաջ համացանցում հայտնված տեսանյութը միանշանակ չընդունվեց լրատվամիջոցների կողմից: Ձեր հասցեին հնչեցին քննադատություններ, որոնցում մասնավորապես նշվում էր, որ այս ամենը կարելի է դիտարկել որպես պետական գաղտնիքի բացահայտում, քանի որ տեսանյութում ներկայացվում են դիրքապահների գործողությունները, աշխատանքը: Իրականում ինչպե՞ս կմեկնաբանեք տեղի ունեցածը:

-Ես կասեի, որ լրտեսական աշխատանք են կատարում,  առաջին հրապարակումը չէ, որ ուղիղ գնում է դեպի ադրբեջանական մամուլ: Մեր տեսանյութում չէր նշվում ոչ  դիրքի, ոչ էլ հենակետի անուն, ինչն արել են լրատվամիջոցները և, բարեբախտաբար, ոչ ճիշտ: Պարզապես փաստերը խեղաթյուրված ներկայացնելը դարձել է սովորություն, ամեն ինչ ներկայացնում են, ինչպես իրենք են ցանկանում, ինչն իսկապես խայատառակություն է: Պետք է կարգավորել դաշտը, մանավանդ եթե խոսքը գնում  է պետական անվտանգության մասին, ինչից էլ կարող է  օգտվել մեր թշնամին:

-Փաստորեն  ըստ Ձեզ խնդիրը շատ ավելի խորքային է,  իսկ ո՞րն է  լուծումը:

-Խնդրի լուծումն այն է, որ ամեն մի զրպարտություն պետք է անպատիժ չմնա: Եթե ես որպես Արշակ Զաքարյան քաղաքացի հայտնում եմ իմ կարծիքը` ասելով, որ որոշ լրատվամիջոցների արածը կարող է լրտեսական աշխատանք լինել, դա ոչինչ չի նշանակում, սակայն երբ լրատվամիջոցն է մեղադրանք  հնչեցնում, պետք է ունենա  նաև ապացույցներ: Բացի դրանից պետք է վերացվի այդ լայքամոլությունը, թեև  ինքս ոչինչ չեմ հասկանում այդ ասպարեզից, բայց կարծում եմ, որ այդ լայքերն պետք է վերացվեն, որպեսզի մարդիկ լայքերի և այցելությունների համար իրենց հոգին չվաճառեն: Այսօր տեսնում եմ, որ ֆեյսբուքի 60%-ը  հոգեվաճառությամբ է զբաղված, պատրաստ են վաճառել իրենց ազգությունը, իրենց մաքրությունը, իրենց սրբությունը: Թեև շատերը դա անում են, որովհետև  հոգեպես հաճույք են ստանում, որ իրենց վրա որևէ մեկն ուշադրություն է դարձնում:

-Պարոն Զաքարյան, իսկ այս տեսակ մեղադրանքներն ըստ էության  վիրավորո՞ւմ են Ձեզ:

-Ոչ թե ինձ են վիրավորում, անձնական վիրավորանքների դեպքում ես չեմ էլ արձագանքում, արձագանքելու դեպքում էլ կգտնեմ տվյալ մարդուն և պատասխանատվության կկանչեմ: Սակայն  այս դեպքում խոսքը մի սուրբ  գործի մասին, որն անում ենք ազգովի` ամբողջ աշխարհասփյուռ հայությամբ: Ընդ որում` մենք առաջինը չենք  այս հարցում. աշխարհի բոլոր հրեաներն իրենց պետության համար անում են այն ամենը, ինչի հնարավորությունն ունեն: Մեր դեպքում պարզապես պետք է հասկանալ, որ սա օժանդակ օգնություն է մեր բանակին, իսկ շատերը  դա չեն գիտակցում և երբեմն ասում են, որ մեր զինվորները փաստորեն հեռադիտակ չունե ՞ն: Իհարկե, դա այդպես չէ, մեր զինվորները հեռադիտակներ ունեն, բայց ավելորդը չի խանգարի, որովհետև Ադրբեջանի` այս սպառազինության մրցույթում ահնարին  է  նրանց  հետ մրցել: Եվ ես անձնապես կարծում եմ, որ ՊՆ-ն իր բյուջեն օգատագործում է շատ կարևոր սպառազինություն գնելու վրա, դրա համար մեր օժանդակ օգնությունը  չի խանգարի: Ես ընդամենը դա եմ անում և նոր հեծանիվ չեմ հորինել:

-Նոր հեծանիվ գուցե չեք հորինել, սակայն այն մեզ մոտ շարժի  է դրվել հենց Ձեր կողմից, ինչպե՞ս հասկացաք, որ նմանատիպ ակցիա  նախաձեռնելու  ժամանակն է  և հավատում էիք այս տեսակ համախմբվածության:

-Արձագանքել են Դանիայից, Շվեյցարիայից, Բելգիայից, ԱՄՆ-ից, Ռուսաստանից: Թերևս, Ռուսաստանից ամենից քիչն են արձագանքում, ինչն էլ ինձ ցավ է պատճառում, քանի որ այնտեղ ունենք մեծ համայքն և հիմնականում բոլորը Հայաստանից են գնացել: Ցավալի է, որ այս նախաձեռնությանը չեն մասնակցում: Ամենաակատիվն ԱՄՆ-ի հայերն են, ցավոք, սրտի արաբական սփյուռքն այսօր զբաղված է իր խնդիրներով, հակառակ դեպքում` իրենք էլ են ակտիվ մասնակցում: Հուսով եմ, որ դեռ էլ ավելի կհամախմբվեն, նույնիսկ  ազգային տուրքի նման ֆոնդ  ստեղծելու առաջարկ կա: Օրինակ` տարբեր աղանդավորական կառույցներ ստիպում են, (ասում են իբրև թե կամավոր է) որ մարդիկ իրենց աշխատավարձի 10%-ը հատկացնեն իրենց,  շատ լավ  կլինի,  որ հայերն էլ այդպիսի ֆոնդ ունենան, որը կաշխատի  թափանցիկ և  ուղղված  կլինի բանակին: Ի դեպ, սա սփյուռքից հնչած  առաջարկ է, համաձայն եմ գաղափարի հետ, պարզապես պետք է ընտրել ճիշտ տարբերակը, որպեսզի այս ամենը  չվերածվի հերթական խարդախության:

-Նմանատիպ նախաձեռնությունների դեպքում հաճախ հնչում են մեղադրանքներ գումարների գրպանման վերաբերյալ: Չեք վախենո՞ւմ նաև այս տեսակ քննադատությունից:

-Քննադատությունն արդեն կա, այդ պատճառով էլ սկզբնական շրջանում  հրաժարվում էի գումարային փոխանցումներից, ինչը մեծ սխալ էր: Օրինակով բացատրեմ, որպեսզի հասկանալի լինի: Եթե որևէ մեկը Բելգիայում գնում է չինական հեռադիտակ, այդ գումարը չինացուն և բելգիացուն է գնում, դեռ մի բան էլ այն Հայաստան տեղափոխելու համար պետք է գումար  վճարել, ես էլ այստեղ դրանք պետք է մաքսազերծեմ: Իսկ եթե այդ գումարը գա Հայաստան, ես կգնեմ հայկական արտադրանք, որից էլ օգուտ կունենա  այդ  ամենի հետևում կագնած որևէ հայկական ընտանիք, հարկերն էլ կգնան Հայաստանին, այսինքն` դա եռակի օգուտ կտա: Բայց իհարկե, այս ամենը պետք է լինի թափանցիկ: Քանի դեռ չափերը փոքր են հեշտ է, ինքս բոլոր փոխանցած գումարներն ի տես ժողովրդի ներկայացնում եմ, տեսաձայնագրությամբ ֆիքսում եմ գնման և հանձնման պահը: Եթե  ծավալները  մեծանան, պետք է համապատասխան սիստեմ մշակվի, ինչպես նաև պետք է հետևել, որ այս ընթացքում չհայտնվեն մարդիկ, ովքեր շահարկելով  մեր անունը գումարներ կգրպանեն, ինչն  արդեն տեղի է ունեցել: Իմ որոշ ֆեյսբուքյան ընկերներ ինձ զգուշացրել էին, որ եղել էր դեպք, երբ իրենց դիմել էին` ասելով, որ Արշակ Զաքարյանը շտապ  3000 դոլար է ուզում, բարեբախտաբար, վճարելու փոխարեն նախ ինձ հետ էին կապվել:

-Պարոն Զաքարյան, հսկայական աշխատանք և պատասխանատվություն եք վերցրել Ձեզ վրա, դժվար չէ՞:

-Դժվար է, շատ  դժվար է, ես չեմ ուզում հերոս խաղալ, որովհետև այս ամենն  ինձնից շատ ժամանակ է խլում, ֆիզիկապես չեմ հասցնում,  դադարացրել եմ ընտանիքովս և իմ սիրած գործով` կինոյով զբաղվել, ուղղակի դարձել եմ այս ամենի գերին: Միաժամանակ արդյուքն այնքան մեծ հաճույք է պատճառում, որ մնացած բացերը  վերանում են: Հոգեպես հաճույք եմ ստանում, երբ տեսնում են զինվորի  աչքերի կայծը, փառք Աստծո իմ ընտանիքն այս ամենը հասկանում է, ընդ որում` արդեն երրորդ  տարին է, որ ես զբաղվում են միայն անշահախնդիր աշխատանքներով, ոչ մի գումար չեմ աշխատում, շատ վատ հայր  եմ դարձել (ժպտում է:) Ես դժգոհ չեմ,  ուրախ եմ, որ կարողանում եմ օգտակար լինել, կուզեմ, որ հայտնվեն մարդիկ, ովքեր նաև  ֆիզիկապես  կմասնակցնեն ակցիային, թեև  այդպիսիններն էլ արդեն կան, նշեմ, որ ՊՆ-ն ակտիվորեն սկսել է աջակցել ինձ, դեռ ավելին` եթե չեմ սխալվում նախարարի անմիջական միջնորդությամբ շուտով աջակցությունն ավելի է մեծանալու:

-Եթե մի կողմ դնենք նյութական իրերը, այսօր զինվորն այդ ուշադրության կարիքն ունի՞:

-Զինվոր-հասարակություն կապն ամենակարևորն է այս գործում, այսօր զինվորները, երբ տեսնում են ֆեյսբուքում իրենց հասցեին գրված է` «Ես  ձեր  ցավը տանեմ» կամ «Ձեզ ղուրբան լինեմ», դա իրենց գերբնական ուժ է տալիս: Ավելի հեշտ են տանում իրենց ծառայությունը, դժվարությունները, դժբախտ դեպքերն էլ ավելի նվազում են: Վերաբերմունքն շատ ավելի կարևոր է, քան այս գնված իրերը: Իսկ ճղճիմ  հրապարակումներն էլ արվում են, որպեսզի  քանդվի բանակաշինությունը, նրանց դուր չի գալիս, որ մեզ մոտ ամեն ինչ լավ է:

-Խոսելով մասնակցության մասին պետք է նշեմ, որ երբ բարեգործական ակցիաներին մասնակցում են հայտնի մարդիկ, կարծես թե հասարակությունը  բաժանվում է երկու մասի: Որոշ մարդիկ պնդում են, որ դա անկեղծ չէ, որովհետև այդ ամենը հրապարակվում է, սակայն  հակառակ դեպքում էլ հայտնվում են քննադատողներ, ովքեր մեղադրում են հանրային մարդկանց այս կամ այն ակցիային ներգրավված չլինելու մեջ: Վերջերս Նազենի Հովհաննիսյանը միացել էր Ձեր նախաձեռնությանը, որին հաջորդել էր հերթական աղմուկը: Ի՞նչ պետք է անեն հանրային մարդիկ տվյալ դեպքում:

-25 000 բարեմաղթանքների կողքին մեկ անարժան և ճղճիմ գրառում: Կարծում եմ, որ Նազենին նույնիսկ ուշադրություն չի դարձնում այդ ամենին:

-Բայց, ցավոք, այդ գրառումները շատ ավելի մեծ աղմուկ են բարձրացնում` ստվերում թողնելով բարեմաղթանքները…

-Նազենին շատ ավելի շուտ կմիանար ակցիային, պարզապես ես երկու շաբաթ համոզում էին նրան, որպեսզի թույլատրի այդ ամենը լուսաբանել: Նազենին ասում էր, որ կանի այդ բարեգործությունը, բայց դա չպետք է հրապարակվի, սակայն ես նրան  խնդրեցի, նույնիսկ ընկերոջ  իրավունքով ստիպեցի և ասացի, որ եթե ինքն  այդ մասին խոսի դա շատ ավելի մեծ օգուտ կտա, ինչն էլ եղավ: Նույն Հրանտ Թոխատյանը նախաձեռնությունը սկսելուց հետո միանգամից արձագանքել է` խնդրելով այն չհանրայնացնել: Թերևս, այդ  անարժան մարդկանց  արձագանքից  խուսափելով  չեն ցանկանում մարդկանց  լարել, որովհետև ի վերջո սա բարի գործ է: Ինչ վերաբերում է Նազենիին, չեմ կարող հասկանալ` ի՞նչ կապ ունի Անդրեի  կրոնական պատկանելությունը Նազենիի արած  բարի գործի հետ, դա ուղղակի անհեթեթ գրառում էր: Ես շատ  հպարտանում եմ Նազենիով, որ  ինքն այդ  մանր բաներին ուշադրություն չի դարձնում և անում է իր գործն` առաջ գնալով:

-Քիչ առաջ էլ նշեցիք, որ Ձեր  սիրած  գործով չեք կարողանում զբաղվել. այսօր կարծես թե ապրում եք հայրենիքի և դրան առնչվող  խնդիրների համար, այս ամենից  ռեժիսոր Արշակ Զաքարյանի տեսակը  չի տուժո՞ւմ:

-Շատ  լավ գործեր կան, որոնք սպասում են իրենց  ծննդին: Հենց  այս պահին կա  մի գործ` հայ-վրացական հարաբերությունների մասին, և այն մարդիկ, ովքեր  ծանոթանում են  սցենարին, միանգամից ասում են, որ սա պետք է անհապաղ  արվի, սակայն, երբ մտածում ենք միջոցների մասին, հանդիպում ենք պատի:

-Իսկ ինչո՞ւ միջոցներ հայթայթելու համար կրկին չեք դիմում ֆեյսբուքահայությանը:

-«Անպետքը»-ը ֆիլմի բյուջեի 50%-ը հավաքվել էր ֆեյսբուքի միջոցով,  ինչպես նաև հետագայում ֆեյսբուքի  միջոցով  հավաքվել էր  փառատոնին մասնակցելու գումարը, ինչն  ինձ շատ է ուրախացրել, բայց ես չեմ կարող անընդհատ ձեռքս մեկնել և գումար խնդրել:

-Բայց  չէ՞ որ Դուք  դա չեք խնդրում բնակարան,  մեքենա, հագուստ գնելու համար:

-Բայցնման բան էլ է եղել, մի երիտասադր լրագրող իմ ընկերներին հաղորդագրություն էր գրել` ասելով, որ Արշակ Զաքարյանը «շառլատան» է, որ  այդ գումարներով «Տաշիրից» կոշիկ և վերնաշապիկ է գնում, որ այդ ողորմությունն արվեստի ձև չէ: Փառք Աստծո, ես «Տաշիր»-ում չեմ լինում և կոշիկ էլ այնտեղից չեմ գնում, պարզապես կարծես թե մարդիկ չեն սիրում, երբ մի լավ բան է իրականացվում:  Ես ինքս շատ եմ բողոքել նախկինում, բայց հիմա, երբ գնում եմ սահման և  տեսնում եմ տղաներին, իմ բողոքները 90%-ով կրճատվում են և կյանքը  վերաիմաստավորվում է:

Հեղինակ` Լիլիթ Հակոբյան