Ես նորմալ մարդ եմ. կեղծ բարեպաշտ չեմ, սիրում եմ գեղեցիկ էրոտիկան. երաժշտության մեջ բարդույթներ ու սահմանափակումներ չունեմ, լրիվ բաց եմ ինչպես հայկականի, այնպես էլ արտասահմանյանի համար, պրակտիկորեն բոլոր ուղղություններում. ու առհասարակ ոչ կոսմոպոլիտ եմ, ոչ էլ ազգայնամոլ: Բայց Լիլիթ Հովհաննիսյանի նոր երգ-կլիպը` «Armenian girl» (ինչպես և մյուսները) ոչ մի տեսանկյունով մոտ չի գալիս ինձ: Խորը զզվանք է հարուցում միայն: Վավաշոտության տարափը խեղդում է էրոտիկայի բոլոր (հնարավոր) տարրերը: Երգի մեղեդին` գորշություն: Իսկ տեքստը… Տղան իմանում է, որ աղջիկը հայ է, ու ասում է. «Wow that՛s cool, էդտեղից չե՞ն Կարդաշյանները»: Ու աղջիկը պատասխանում է.

«Yeah, but hold on
Just relax don՛t move on
You can՛t mess with me baby
Mess with me just for fun
You don՛t know it yet
The ambitions of armenian girls»:

Այսինքն` իբր օջախի աղջիկ հայուհի է, հա՞: Ու ինչքանո՞վ է էդ պատասխանը համատեղելի նրա ծփացող վավաշոտության հետ: Մանավանդ սեղանի վրայի տեսարանում…

Դեմքի շպարն էլ, ոնց որ միշտ, թանձրախեղդ ու անբնական: Մարզադահլիճում պարող տղեքի ձագը կախ շալվարների մասին էլ չասեմ...

Հրաչ Մարտիրոսյան