Արդեն տևական ժամանակ է, ինչ համացանցում բուռն քննարկումների և քննադատությունների առիթ է հանդիսացել բանաստեղծ Հուսիկ Արայի նոր ստեղծագործություններից մեկը, որն է.
Apocalypto
Իմ երկիրը՝ արևելյան թերմացք,
նեխելու է կեղծիքի մեջ ու ստի,
կեղտից-կեղտ սողալու է ճապաղ
ու չի բարձրանա իր կղանքից վեր:
Անսպիտակեղեն, մնալու է ցեխին տապկած՝
թևերի տակ սարդոստայն ու ոչ մի թռչող երազ.
մեր փախուստն է աշխարհում՝ ելք դեպի ներս,
որ ճակատագիր է այլեւս, ոչ թե հեգնանք:
Բանաստեղծի այս մտքերն իսկական իրարանցում առաջացրեցին, ինչպես նաև իրարամերժ կարծիքներ առաջ բերեցին: Շատերը տարբեր պիտակավորումներ տվեցին Հուսիկ Արային, իսկ համացանցային օգտատերերի մի մասն էլ, հակառակը, պաշտպանեցին վերջինիս:
Asekose.am-ը կապ հաստատեց բանաստեղծի հետ՝ փորձելով նրա հետ միասին վերլուծել ստեղծված իրավիճակը, ինչպես նաև պարզել նրա կարծիքը՝ մերօրյա գրականության մասին:
«Գիտեք, հասարակության մեջ կա մի խավ, որը մտածում է, թե ես շոու եմ սարքում այս ամենից, բայց ոչ, ես նման նպատակ չունեմ: Պարզապես գրել եմ բանաստեղծությունը և այն հրապարակել իմ ֆեյսբուքյան էջում»,- ասաց Հուսիկ Արան՝ նշելով, որ քննարկողների զգալի հատվածը պաշտպանում է իրեն և իր տեսակետը:
Հարցին՝ արդյո՞ք տվյալ բանաստեղծությունը, այնուամենայնիվ, իր կողմից պոռթկում էր, Հուսիկ Արան պատասխանեց.
«Ոչ, ամենևին, ինչի մասին է խոսքը: Այս բանաստեղծությունը մեր ողջ իրականությունն է, արտացոլումն է մեր երկրի քաղաքական, սոցիալական, տնտեսական, հասարակական և մշակութային ոլորտների բարոյական անկման: Բանաստեղծության մեջ ես գրել եմ իմ երկիրը, այսինքն՝ այն երկիրը, որը ես եմ պատկերացնում, որը ես եմ տեսնում: Ես չեմ գրել Ձեր երկիրը կամ Մեր երկիրը: Ես գրել եմ այս բանաստեղծությունն ինչ-որ բան փոխելու, սթափեցնելու, այս վիճակից դուրս գալու համար»,- մանրամասնեց բանաստեղծը:
Իսկ թե իր կարծիքով այս բանաստեղծությունն իսկապես հիմք կհանդիսանա՞, որ երկրում որոշակի հարցեր լուծումներ ստանան, Հուսիկ Արան պատասխանեց.
«Իհարկե: Առաջին հերթին պետք է մեր մտածելակերպը փոխել: Հայաստանը ծերացող երկրների շարքում է, ինձ դա է ամենից շատ ցավեցնում: Հենց այսօր իմ տղան վերադառնում է բանակից և ես ամենևին վստահ չեմ, որ նա ցանկություն կունենա ապրել Հայաստանում: Գրելով այս բանաստեղծությունը՝ չի նշանակում, որ ես չեմ սիրում իմ հայրենիքը: Բոլոր նրանք, ովքեր այդպես են կարծում, ներողություն, բայց տգետ են: Նրանք չեն կարդում ու բոլորովին տեղյակ չեն իմ գրած գրքերից: Իմ առաջին բանաստեղծությունների գիրքը` «Մարդու որդիները» գրիքն է, որ անկախության շարժումն ու արցախյան ազատամարտն է ամփոփում, երկրորդ գիրքը` «Լուսանցքի մարդիկ»-ն է, որը ընկճված քաղաքն է պատերազմից հետո և այլն: Ինչու է բոլորին թվում, որ ես միայն այս բանաստեղծությունն եմ գրել, ըստ որի էլ՝ ինձ քննարկում են: Սա ընդամենը տևական ցավից ծնված ցանկության կոչ էր: Եթե ես հիմա ասեմ, որ մեր երկիրը սուրբ վայր է, դրախտավայր է, բնականաբար, այն այդպիսին չէ և չի էլ դառնալու»,- նկատեց Հուսիկ Արան:
Հետաքրքրելով՝ արդո՞ք այս ամենից կարելի է եզրակացնել, որ բանաստեղծն իրեն չգնահատված է զգում, Հուսիկ Արան նշեց, որ այդպիսի բան չկա.
«Բնավ, իսկ ո՞վ ասաց, որ ես ինձ չգնահատված եմ զգում: Իմ բանաստեղծության ենթատեքստը նա է, որ եթե ցանկություն ունենք մեր վաղվա օրն այսպիսին չլինի, ուրեմն եկեք հասկանանք մեր այսօրվա անելիքը: Պատրաստվում եմ հրատարակել իմ՝ արդեն թվով 10-րդ գիրքը, այս տարիների ընթացքում տարբեր անհատների կողմից ֆինանսավորված մրցանակների եմ արժանացել: Այս ամենը վկայում է այն մասին, որ ես գնահատված եմ, անգամ իմ ֆեյսբուքյան էջի գրառումներն են լավ ընթերցվում: Այստեղ չկա գնահատավելու և չգնահատվելու խնդիր, այսինքն՝ «աբիժնիկի» խոսք չէր սա: Իմ գործը գրելն է, իսկ թե ընթերցողը ինչպես կդիտարկի դա, արդեն իմ խնդիրը չէ»,- ասաց բանաստեղծը:
Զրույցի վերջում վերջինս անդրադարձավ նաև մերօրյա գրականությանը՝ նշելով հետևյալը.
«Գիտեք ինչ, միշտ էլ իրենից արժեք ներկայացնող գիր-գրականությունը, մշակույթը, արվեստը, ցանկացած լավ բան քիչ է լինում: Մենք այսօր ունենք քիչ, սակայն հրաշալի հեղինակներ՝ ավագ և երիտասարդ սերնդից, որոնց կարելի է և պետք է ներկայացնել աշխարհով մեկ: Իսկ այն մեծամասնությունը, որն այսօր կա, ինձ համար գրողներ չեն: Կմնան նրանք, ովքեր արժեք են ստեղծել, իսկ այսօր մենք, անկասկած, արժեքներ ստեղծող գրողներ ունենք, ովքեր ճանապարհ են հարթելու մեր վաղվա օրվա համար»,- Asekose.am-ի հետ զրույցում նշեց բանաստեղծ Հուսիկ Արան:
Հեղինակ՝ Ա. Հարությունյան
