Եթե վարչապետ նշանակվի Հովիկ Աբրահամյանը, ապա դա կնշանակի, որ իշխանությունը ձգտում է չեզոքացնել ԲՀԿ-ին՝ թույլ չտալով "հրաշալի քառյակի" "քաղաքական հրաշքի" իրագործումը:
Այսպես, Հովիկ Աբրահամյանը կարող է կաշկանդել ԲՀԿ-ին, որոնք լավ հարաբերություններ ունեն, իսկ ԲՀԿ-ի դուրսմղումը ընդդիմադիր դաշտից կնշանակի պառլամենտական ընդդիմության դեզինտեգրացիա, որը դեռևս խմորման փուլում է:
Եթե նշանակվի Սեյրան Օհանյանը, նշանակում է՝ իշխանությունը մեծացնում է ուժայինների դերը քաղաքական համակարգում, անցում է կատարվում ամբողջովին ստատիկ կայունության, երբ ռեֆորմները փոխարինվում են առկա խաղի կանոնների ամրացմամբ՝ հընթացս լուծելով լեգիտիմության որոշ հարցեր՝ օգտագործելով վերջինիս անձնային հատկանիշները:
Եթե նշանակվում է Կարեն Կարապետյանը, ապա իշխանությունը վերահաստատում է իր լոյալությունը ռուսական ուղղություններին, և Եվրասիական միությունը առաջնային նպատակ է:
Եթե նշանակվում է Արթուր Բաղդասարյանը, ուրեմն համակարգն անհրաժեշտություն ունի պոպուլիստական լուծումների, նշանակում է ռեֆորմներ անելու ցանկություն և ռեսուրս չի մնացել:
Արմեն Սարգսյանի դեպքում՝ իշխանությունը հասկացել ու ընկալել է տնտեսական ու քաղաքական չգնաժամի լրջությունը: Իսկ եթե Կարեն Անդրեասյանը, ապա դա ռեալ չէ:
