Կիրակի օրը Ս. Սարգիս եկեղեցու մոտ մշտապես նստող, ողորմություն հավաքող ինտելեկտուալ ԲՈՄԺ-ը զրուցում էր մի ռուս զբոսաշրջիկի հետ: Անցնելու ընթացքում ընդամենը մի արտահայտություն լսեցի այդ ծերուկի զրույցից, որն ամբողջ օրն ինձ հանգիստ չէր տալիս. «В Ереване парсиков больше чем персиков»:
Իրոք որ, երբ շրջում ես Երևանի կենտրոնով, ավելի շատ պարսկերեն խոսակցություն ես լսում, քան հայերեն…Հյուսիսային պողոտայի պարսիկ երգիչների մասին էլ չեմ խոսում…
Ես թշնամի չեմ պարսիկներին, բացի այդ մեր լավ թե վատ միակ հարևանն է, որի հետ քիչ թե շատ նորմալ հարաբերություններ ունենք: Բայց ինչ-որ վտանգի, վախի ներքին զգացում ունեմ, ինչ-որ սպառնալիք այնուամենայնիվ կա, որովհետև գնալով շատանում են…
Հետո ուշ չլինի, հիմա է պետք մտածել… Չգիտեմ, տա Աստված սխալվեմ…
Ֆեյսբուք
