▲ Դեպի վեր

lang.iso lang.iso lang.iso

Քեսաբն՝ «ազգային ողբերգության» ու «ազգային սնապարծության» արանքում

Մինչև մարտ ամիսը, երբ Ասադի հակառակորդները գրավեցին հայկական Քեսաբը՝ համոզված եմ, որ հայաստանցիների գերակշիռ մասը այդ քաղաքի մասին չէր լսել:
Բայց դա չխանգարեց. որ Քեսաբի անկումը դառնա ինքնահաստատման թեմա, բանական ու մոլագար իդեաների փորձարկման դաշտ:
Կածես թե՝ Քեսաբից առաջ՝ Հալեպում կամ Սիրիայի այլ հայաշատ վայրերում մեր հայրենակիցներ չէին սպամվել կամ ունեզրկվել:
Այսօր Քեսաբն ազատագրվել է Ասադի կողմնակիցների կողմից ու հիմա էլ ոչ ադեկվատ ցնծություն է, նույնիսկ շնորհակալական խոսքեր՝ ուղղված Ասադին: Ու դա այն դեպքում, որ Հալեպում վիճակը, մեղմ ասած, տագնապահարույց է ու ամեն օր հայեր են տուժում:
Մեր քաղաքական ու հասարակական միտքն այդպես էլ չհասկացավ, որ Քեսաբը հայկական գործոն չէ. այն կարող է մի օր լինել Ասադի, մյուս օրը՝ նրա հակառակորդների վերահսկողության տակ: Նույնը վերաբերում է հայաշատ մյուս բնակավայրերին:
Դա պատերազմի տրամաբանությունն է:
Ցավոք, սիրական ճգնաժամի հաղթահարման ծայրը չի երևում, մանավանդ՝ հարևան Իրաքում իրավիճակի վտանգավոր սրման համատեքստում:
Ու դարձյալ մնում եմ այն կարծիքին, որ մարդկային կյանքն ավելի թանկ է, քան՝ ՙհայկական գործոն՚ կոչված վերացականությունը:
Ու դարձյալ օրակարգային եմ համարում սիրիահայերի տարհանման խնդիրը:
Քանի դեռ ուշ չէ...

 

Սուրեն Սուրենյանց

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել Asekose.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ: Նյութերի ներքո` վիրավորական ցանկացած արտահայտություն կհեռացվի կայքից:
Քաղաքական далее