1992 թվականին անջատեցին Գյումրի մտնող գազը, դատարկեցին խանութները, քաղաքը զրկեցին ալյուրից, որովհետև դեկտեմբերի 7-ին գյումրեցիները հանդգնել էին երկրի ղեկավարին վատ ընդունել:
Մի քանի օր շարունակ քաղաքը սովի էր մատնված: Հավաքվում էինք քաղխորհրդի գործկոմում Կարլեն Համբարձումյանի կողքին, անորոշ հայացքներով իրար նայում:
Հետո ժողովուրդն ըմբոստացավ ու հարձակվեց քաղաքային իշխանությունների, քաղխորհրդի նախագահ Կարլեն Համբարձումյանի վրա:
Զանգահարեցի կառավարություն, վարչապետ Խոսրով Հարությունյանին: Անմիջապես պատվիրակություն ուղարկեց՝ փոխվարչապետ Գևորգ Վարդանյանի՝ Ժոկոյի, գլխավորությամբ: Ժողովուրդը ելավ նաև նրանց դեմ: Մի կերպ թաքցրեցինք տեքստիլագործների մշակույթի պալատում: Ընտրվեց նոր նախագահ՝ Լյովա Ադամյանը: Ես նշանակվեցի քաղխորհրդի նախագահի խորհրդական: Տեղակալներ նշանակվեցին Գոռիշխան Կարապետյանը, Լավրենտի Կակոսյանը, Ռոմիկ Ստեփանյանը, Արտյուշա Մովսիսյանը...
Տասն օր շարունակ ոչ մեկս տուն չէինք գնում, գիշերում էինք քաղխորհրդի գործկոմի շենքում: Սնվում էինք ձկան հնացած պահածոներով: Բայց քաղաքն ապրեց: Քարակերտից ու Արագածից ալյուր բերեցինք, Վանաձորից ու Թալինից՝ հաց...
Մթի ու ցրտի մեջ ծնվեց տղաս: Վերմակներով ծածկում էինք ու փոխում տակաշորերը: Մի օր ամբողջապես կանաչած էր: Մի կերպ հասցրեցինք Երևան: Փրկվեց:
Հովհարային կոչվող անջատումը Գյումրուն չէր վերաբերում: Այստեղ օրեր շարունակ լույս չկար, ամբողջ տարածքին տրվում էր ընդամենը 13-14 մգվ հոսանք, որով էլ կենսապահովման օբյեկտներն ու հիվանդանոցներն էին լուսավորվում:
Եվ այս պայմաններում՝ Գյումրին բոլորից շատ զինվոր տվեց ղարաբաղյան պատերազմին...
Եվ այս պայմաններում ամեն օր Արշակ Սադոյանը, Վաչագան Հարոյանը Գյումրուն հատկացված կահույքն էին բեռնատարներով տանում Երևան...
