Վատիկանում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանն իր տելեգրամյան ալիքում գրել է.
«Ինձ հաճախ են հարցնում՝ ի՞նչն է խանգարում Նիկոլին հեռանալ: Առաջին հայացքից, նա պարզապես տեղ չունի գնալու: Նա չի ուսումնասիրելու պատմությունը, ինչպես Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, չի լինելու անկախ տնօրեն միջազգային կորպորացիայում, ինչպիսին է Ռոբերտ Քոչարյանը, չի կառուցելու և վերաստեղծելու կուսակցությունը, ինչպես Սերժ Սարգսյանը։ Նրա տարերքը՝ անիմաստությունն է, նրա կլիենտելան՝ լայն ժողովրդական զանգվածները։ Նա ոչ ոք էր, ոչ ոք էլ կմնա։
Երկրորդը’ կենդանական վախն է: Ծառ, պարան, դեմքը՝ կախաղանվածին բնորոշ դուրս հանած լեզվով։ Հեռանկարն ամենափայլունը չէ։
Մեր տեխնոլոգիական դարաշրջանում, երբ նրա բոլոր խոսքերը փաստագրված են, բոլոր լայվերը՝ ներբեռնված, բոլոր ստերը՝ պահեստավորված և վերլուծված, նա դասվել է Հայաստանի պատմության մեջ մի քանի անվիճելի դավաճանների շարքին։ Այն գիտակցումը, որ իր մորուքավոր դունչը՝ «դավաճան» գրությամբ, դպրոցականներին կնայի պատմության դասագրքի շապիկից, հանգիստ չի տալիս նրան։ Նրա նպատակն է՝ դիմանալ և կոլեկտիվացնել իր մեղքը։ Տարածել դրա մետաստազները: Նա գնում է ընտրությունների՝ մոլեգնաբար հուսալով, որ ընտրողները, աջակցելով իրեն, իրենց վրա կվերցնեն նրա մեղքերը։
Քվեարկելով նրա օգտին՝ այդ մեղքը բարակ շերտով կտարածեն քվեարկողների թվի վրա։ Եվ հենց այդ ցանկությունը՝ անձնական պատասխանատվությունը կոլեկտիվ դարձնելու, նրան աթոռի հետ է սերտաճեցնում: «Ես չեմ միայն այսպիսի նողկալի», – ասում է նա մեզ բոլորիս՝ «իմ նմանները քիչ չեն»»:
