▲ Դեպի վեր

lang.iso lang.iso lang.iso

Մեր Զորամասում իրար չէին սպանում, որովհետև...

Մեր Զորամասում իրար չէին սպանում, որովհետև մեր հրամանատարը Ջալալ Անատոլիի Հարությունյանն էր:

Ամեն երկուշաբթի, երեք անգամ զորքը շարային երթով անցնում էր...

«Ատե պարապությունից հանցագործ են տառնըմ: Զորքին պարապ մի թողեք»,-ասում էր ջալալը:

Կիրակի օրերին զորքը համեմատաբար պարապ էր լինում, երկուշաբթի նայում էր բոլոր զինվորիների դեմքին, բոլորին անգիր գիտեր: Որ կապտուկ էր տեսնում, վերջ, դա պետք է պարզվեր թե ինչի հետևանք է:

Կամանդիրը մեր զորամասի մեծն էր, մենք սարսափում էինք, ոմանք հարգանքից, ոմանք վախից:

Կարևորը, մեր զորամասում, մարդ չէին սպանում, իսկ դա արդյունքն էր Ջալալ Հարությունյանի խիստ ու կարգ ու կանոնով լինելու...

«Ծնողդ պահալ ա, պիրալ ա որ մեր հողը պահիս, սաղ սալամադ քեզի պիտի տամ ծնողիդ, ջանդամ թե դու ինձ վատ պեն ասիլ չիս»:

Շնորհակալ եմ Ջալալին, որ այսօր ես իմ ծնողների կողքին եմ:

 

Լրագրող Հարություն Մկրտչյանի գրառումը

Ֆեյսբուք

Asekose.am-ի նյութերի հետ կապված Ձեր տեսակետը, պարզաբանումը կամ հերքումը կարող եք ուղարկել info@asekose.am-ին․ այն անմիջապես կզետեղվի կայքում
Հասարակություն ավելին