Լրագրող Նարինե Կիրակոսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.

«Նիկոլի թրքամոլության հիմքը բլեյան աշոտն է դրել։ Էթնիկ հայ չլինելով՝ 90-ականների սկզբին, երբ արցախյան ազատամարտի թեժ պահերն էին, բլեյանն Ադրբեջան էր գնացել, իսկ Հայաստան վերադառնալուն պես խոսում էր հայ ու ադրբեջանցի ժողովուրդների «բարեկամության» մասին և որ այդ երկուսի միջև կռիվը՝ պատերազմը, ձեռք է տալիս միայն երրորդ երկրներին։ Էն, որ Ադրբեջանի թյուրքերը ցեղասպանություն էին կազմակերպում 1920-ական թվերին, նույնիսկ այդ պատմական իրողությունը չեր հիշատակվում հետագայում բլեյանի բարբաջանքին ի հակադարձ։ նիկոլը բլեյանին հանդիպեց, երբ բլեյանը վերադարձավ Հայաստան, իսկ հետո նիկոլն սկսեց բլեյանական «պացիֆիստական» մտքերը տարածել՝ օգտագործելով լրագրությունը։ Էդպես էլ շարունակեց լրագրությունն օգտագործել՝ ի շահ իր քաղաքական ամբիցիաների։ Դա շարունակվեց, իսկ ադրբեջանցիներին Հայաստանի տարածքում լցնելու պլանը դեռ քսանհինգ տարի առաջ նրա կողմից մշակվեց։ նիկոլը քսմսվեց ու մտավ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի թևի տակ, հետո առանձնացավ ու շնորհիվ Սերժ Սարգսյանի հա՛մ խուսափեց ՄԱՐՏԻ 1-ի կազմակերպման համար, հա՛մ, դեռ մի բան էլ ավել, ազատվեց պատժից ու աճեցվեց մինչև ընդդիմադիր ու պետության ղեկավարի աթոռին հասավ։ Չնայած նա ուր մտնում ելնում էր, ասում էր, որ ուզում է նախագահ դառնալ։ Էս թրքամոլը երբեք էլ չի թաքցրել իր էությունը, բայց Սերժ Սարգսյանը նրան ընտրեց պետականության բանալիները հանձնելու համար։ Դա փաստ է, անհերքելի փաստ։ Ու նաև օրինակ է համաշխարհային պատմության մեջ, թե ինչպես գրավել Հայաստանը ներսից ու հանձնել իր դարավոր թշնամիների ձեռքը։

Մեր երկիրը դասական օրինակ է մնալու պատմության մեջ նաև այն առումով, որ պետական գործիչների ու ղեկավարների շնորհիվ երկրում թշնամու սերմն ավելի շատ ծիլեր է տալիս, քան աբորիգենի, տեղացունը։

Այ, երբ բլեյանի նմանին ժամանակին կոխեին որտեղ պետք է, կամ նիկոլին բանտում պահեին, այլ ոչ թե հերիք չէ բաց թողնեին, դեռ մի բան էլ քաղաքականության բանալիները տաին.... մենք այսօր սենց չէինք չոքի թշնամու առաջ, մենք այսօր երկրի ներսում թուրքի հետույքը լպստող ազգ չէինք ունենա»։

Դիտեք նաև՝

Դիտեք նաև՝