Ու դոլարներ այտերիս, ու մի ողջ բանկ կրծքիս տակ,

«Պապլավոկը» սրտիս մեջ, սև ակնոցներ աչքերիս,

Մաուզերը կողքից կախ, կազինոները՝ գրկիս,

«Տիրումերը» լեզվիս՝ ծառից իջա ես քաղաք,-

Արշավեցի՝ կոխ տալով ու շաղ տալով մայթերին

Կյանքեր, մարդիկ ու նաև՝ երազանքներ ճմրթված...

Քաղաքացիք ինձ տեսնելով՝ իրենց հոգնած աչքերին

Տեսան ուրիշ մի աշխարհ, դժոխք տեսան հնաբույր,

- Ի՜նչ տականքն է,- ասացին,- ի՜նչ շանորդին,- ու փակին

Իրենց դռներն իմ առջև, ու ես «նագանն» իմ հանել՝

Անցնում էի կատաղած, թալանելով իմ ճամփին

Ունեցվացքները նրանց ու գանձերը իմ երկրի...

Ու երկիրը Հայաստան մի բուռ ստրուկ էր դարձել,

Ծնկի իջել իմ առջև՝ գրպաններն էր թափ տալիս

Ու ծափ տալիս վերացած, հիմարի պես հիացած՝

Գորգեր փռում ոտքիս տակ, պսակ դնում սեգ գլխիս...

Ու ես թալանն իմ ուսերին, օրենքները՝ ոտքիս տակ,

Արշավում եմ աջ ու ձախ...

Տո՛, ձեր հերն էլ անիծա՛ծ...