Հայրիկյանին երբեք չեմ սիրել, բայց այն ինչ նա անում է այս մի քանի ամիսների ընթացքում արդեն չսիրել էլ չէ, զզվանք է առաջացնում այդ գործչի հանդեպ: Հիմա էլ էլի գնացել է Բելգիաները ու հիմար-հիմար բաներ է ելույթ ունեցել, Նժդեհին ու Զորավար անդրանիկին փաստացի կոչելով աբիժնիկներ: Էլ չասեմ էդ իր շիինծու մահափորձից ստացված շինծու վերքի ապաքինման շուրջ նրա նվնվոցները: Դե իսկ ԿԳԲ-ի դավերի ու իր վրա հայտարարված որսի մասին արդեն քսան տարուց ավել ենք լսում:
Իրոք անկեղծ եմ ասում, այս նվնվան ղզիկից ավելի շատ եմ զզվում, քան քաղաքական դաշտի ամենաստոր ներկայացուցիչներից, որովհետև այն լկտի հեգնանքը, հիվանդագին եսասիրությունը և անդադար հնչող տափակաբանությունները ոչ մեկի մոտ այսպես վառ չեն արտահայտվում: Վստահեցնում եմ, եթե սա դառնար նախագահ (իսկ դա հնարավոր կլինի, եթե երկրում մնան մենակ ինքն ու իր մի քանի հարյուրի հասնող զոմբիները), սրա նման դիկտատոր չէր լինի մեր ողջ պատմության մեջ:
Դե իսկ վերադառնալով ԿԳԲ-ի թեմային ուզում եմ ասել «Ո՜ւր էր թե»... ո՜ւր էր թե իրոք որս հայտարարած լինեին ու արագ ոչնչացնեին, թե չէ քաղաքական դաշտի այս «Ծերեթելու թիթեռնիկից» աննկարագրելի եմ հոգնել:
Ֆեյսբուք
