Մեր Զորամասում իրար չէին սպանում, որովհետև մեր հրամանատարը Ջալալ Անատոլիի Հարությունյանն էր:
Ամեն երկուշաբթի, երեք անգամ զորքը շարային երթով անցնում էր...
«Ատե պարապությունից հանցագործ են տառնըմ: Զորքին պարապ մի թողեք»,-ասում էր ջալալը:
Կիրակի օրերին զորքը համեմատաբար պարապ էր լինում, երկուշաբթի նայում էր բոլոր զինվորիների դեմքին, բոլորին անգիր գիտեր: Որ կապտուկ էր տեսնում, վերջ, դա պետք է պարզվեր թե ինչի հետևանք է:
Կամանդիրը մեր զորամասի մեծն էր, մենք սարսափում էինք, ոմանք հարգանքից, ոմանք վախից:
Կարևորը, մեր զորամասում, մարդ չէին սպանում, իսկ դա արդյունքն էր Ջալալ Հարությունյանի խիստ ու կարգ ու կանոնով լինելու...
«Ծնողդ պահալ ա, պիրալ ա որ մեր հողը պահիս, սաղ սալամադ քեզի պիտի տամ ծնողիդ, ջանդամ թե դու ինձ վատ պեն ասիլ չիս»:
Շնորհակալ եմ Ջալալին, որ այսօր ես իմ ծնողների կողքին եմ:
Լրագրող Հարություն Մկրտչյանի գրառումը
Ֆեյսբուք
