Շաբաթը երեք անգամ Նարեկ Մարգարյանը և Սերգեյ Սարգսյանը ArmComedy հաղորդման շրջանակներում ներկայացնում են լրատվության երգիծական ամփոփումը: Իսկ ընտրված թեմաները, կարծես թե, սահմանափակումներ չեն ունենում. նրանց մոտ կարող ենք տեսնել հայ քաղաքական գործիչներից մինչև բրիտանացի գիտնականներ: ASEKOSE.am-ի թղթակիցը զրուցել է Նարեկ Մարգարյանի հետ` հեռուստատեսություն-համացանց տարբերության, խոսքի ազատության սահմանափակման և այլ հարցերի շուրջ:
-Սովորաբար հայ իրականության մեջ, երբ որևէ նոր նախագիծ հաջողություն է ունենում, հայտնվում են դրա կրկնօրինակված տարբերակները: Ձեր դեպքում դեռ միակն եք: Ըստ Ձեզ ինչո՞վ է դա պայմանավորված: Գուցե մյուսները համարձակություն չունե՞ն:
-Անկեղծ ասած հայկական շուկան շատ փոքր է և լրատվական իրադարձություններն էլ այնքան շատ չեն, որ մի քանի նմանատիպ հաղորդում լինեն ու չկրկնեն միմյանց: Սակայն ես նկատել եմ արդեն մի քանի նախագծեր, որոնք այս կամ այն կերպ, եթե ոչ նույն ժանրում են, ապա հարակից ժանրերում են: Դա շատ առողջ երևույթ է:
-Լինելով լեզվաբան և որոշ ժամանակ ապրելով ԱՄՆ-ում, ե՞րբ և ինչի՞ց ելնելով հասկացաք, որ ժամանակն է հումորով խոսել լուրջ խնդիրների մասին:
-Լեզուն զգալը շատ է օգնում ճիշտ կառուցել հումորային տեքստերը: Ընդհանրապես, ես հիանում եմ ինչպես էր իր սթենդափները կառուցում Ջորջ Կառլինը, կամ ինչպիսի լեզվի վիրտուոզ է Միխաիլ Ժվանեցկին: Իսկ հումորով կարելի է խոսել անգամ ամենալուրջ խնդիրների մասին, դրանից հարցի լրջությունը չի տուժում: Հակառակը` բոլորին բարդույթներից ազատում է, իսկ երբ չկան բարդույթներ ցանկացած հարցի ավելի ադեկվատ լուծում կարելի է գտնել:
-Երբ դեռ նոր էիք համացանցային տիրույթից տեղափովել հեռուստադաշտ, ձեր հաղորդման երկրպագուները հաճախ իրենց մեկնաբանություններում գրում էին, որ ArmComedy-ին այլևս նախկինը չէ: Ի՞նչ եք կարծում հեռուստադիտողներն իսկապես հիասթափվել էին, թե՞ դա ընդամենը «հեռուստատեսությունում խոսքի ազատություն չկա» կարծրատիպի հետևանքն էր:
-Կարծրատիպը, որ հեռուստատեսությունում չի կարող ազատ խոսք լինել շատ ուժեղ է, անձամբ իմ մեջ էլ որոշ չափով այն դեռ նստած է: Բայց, իհարկե, չեմ բացառում, որ ինչ-որ մարդիկ կարող է իրոք հիասթափվել են, դա էլ է նորմալ: Հիասթափությունները նորություն չեն, մեր ինտերնետային շրջանում էլ էին լինում` մարդը կարող էր 5-6 հաղորդում դիտել, շատ հավանել, բայց հետո կարող է սիրված քաղաքական գործչին անդրադառնայիր ու նա հիասթափվեր, կամ կարող է մենք մի այնպիսի բան ասեինք ինչի հետ մարդ կտրականապես համաձայն չէ: Հետո շատերի պատկերացմամբ հեռուստատեսությունն ի սկզբանե այդքան cool ու hip չի որքան ինտերնետը: Ես էլ հաճախ մեր ռազմահայրենասիրական ալիքները դիտելիս այդ տպավորությունն էի ստանում, դրա համար էլ փոփոխություն մտցրինք: Կային նաև մարդիկ, ովքեր մեզ քննադատում էին նախքան առաջին հեռուստաեթերը: Դա երբեք չեմ կարողացել հասկանալ, ոնց կարելի քննադատել մի բան, որ չես տեսել/կարդացել/լսել: Նման քննադատների մոտ կամ ձեր նշած կարծրատիպն էր ուժեղ, կամ ուղղակի նպատակ կար արժեզրկել այն, ինչը հետագայում կարող է վնասել իրենց շահերին:
-Եկեք անկեղծ լինենք, ի՞նչ կորցրեց ArmComedy-ին հեռուստատեսություն մուտք գործելով, ի՞նչ կար նախկինում, որ կցանկանայիք հիմա էլ իրականացնել, ուղղակի….
-Եթե շատ անկեղծ լինեմ, կարծում եմ ոչ մի բան էլ չկորցրեց: Հակառակը` գիտելիքների առումով ԱրմՆյուզում շատ ենք աճել: Մենք էլ մտավախություններ ունեինք հեռուստատեսություն գնալուց` առաջին հերթին ինքնացենզուրայից: Որովհետև եթե ինտերնետում 2-3 հազար հոգու համար էինք խոսում, հիմա արդեն հարյուր հազարավոր մարդիկ են դիտում: Բայց այդ կաշկանդվածությունն անցավ: Առաջվա ժամանակներից ամենաշատը կարոտում եմ ազատ ժամանակը, բայց այս ռիթմին էլ արդեն ընտելացել եմ:
-Ինքներդ եք գրում Ձեր սցենարները, կարո՞ղանում եք աշխատանքի ընթացքում տարանջատել ձեր անձնական հայացքները հասարակականից: Թե հակառակը` ArmComedy-ի հիմքում միայն անձնավորված կարծի՞քն է:
-Սցենարը գրում ենք Սերգեյն ու ես և մեր անձնական կարծիքները այնտեղ, իհարկե, արտացոլված են, թեպետ մենք էլ միշտ չի, որ ամեն հարցում նույնակարծիք ենք: Այդ դեպքերում մեկս միշտ սատանայի դատապաշտպան է դառնում: Եթե կա խնդիր միշտ ցանկանում ենք բոլոր կողմերին էլ խոսք տալ, դա արդար է, և միակ միջոցն է, որ մեր կարծիքը համը չհանի:
-Սովորաբար այն մարդիկ, ովքեր կարողանում են կատակներ թույլ տալ պաշտոնյանների հասցեին, հասարակության աչքերում հերոսների պիտակավորում են ստանում: Վերջիններիս նման արձագանքը վախի հետևա՞նքն է:
-Ինձ թվում է հիմա իրավիճակը արդեն շատ է փոխվել: Ինտերնետի, սոցցանցերի տարածումից հետո ցանկացած մինիմալ համակարգչային գիտելիքներով մարդ կարող է ինչ-որ հաջող մեմ սարքել տարածել, կամ սուր ստատուս գրել ու հետևել նրա հաղթարշավին տարբեր ստատուսահավաք կայքերում: Բայց որևէ հերոսական բան այդտեղ այլևս չկա,` դա նորմա է, ու շատ լավ է, որ այդպես է:
-Իսկ հետևո՞ւմ կամ Ձեզ հասնում են պաշտոնյանների արձագանքները: Մանավանդ, երբ տեսանյութերը բավական սուր են ստացվում: Հիշենք թեկուզ այն մեկը, որտեղ Վրաստանից շաքար էիք ներկրում` այդ ձևով ակնարկելով դաշտի մենաշնորհային լինելը:
-Պարբերաբար հասնում են արձագանքներ, հաճախ մեր հերոսներին անձամբ հանդիպում ենք ԱրմՆյուզի տաղավարում: Հիմնականում ամեն ինչ շատ առողջ է ընկալվում ու դա շատ ողջունելի է:
-Հետաքրքիր է, պաշտոնյանները Ձեզ հետ շփման եզրեր երբևէ փորձե՞լ են գտնել:
Ինձ էլ է հետաքրքիր (ժպտում է): Եթե անգամ փորձել են, ես տեղյակ չեմ:
-Կա տեսակետ, որ Դուք և Սերգեյը կորցնում էիք Ձեր սրությունը, հայտնվելով պաշտոնյաների կամ այլ հանրային մարդկանց հետ դեմ առ դեմ (խոսքը ArmComedy հյուրանոց հաղորդման մասին է): Ի՞նչ կասեք դրա վերաբերյալ և արդյո՞ք դա է պատճառը, որ հաղորդում երկար կյանք չունեցավ:
Հյուրանոցը ի սկզբանե երկընտրանքի առջև էր կանգնած: Կարելի էր անել չափազանց սուր հարցերով հաղորդում և ունենալ 3-4 հյուր, գուցե ևս մի 2 էլ (եթե իրենք նախորդ 3-4-ը չէին տեսել) կամ անել ավելի «տնական» հաղորդում, որոշակի սուր էլեմենտներով: Մենք ընտեցինք երկրորդը, ու անգամ այդ պարագայում զուտ քաղաքական հերոսները 20 թողարկումից հետո էլի պետք է կրկնվեին դրա համար ունեինք նաև շոու-բիզնեսից հյուրեր: Իրականում շատ քիչ են այն քաղաքական գործիչները, ովքեր պատրաստ են նման ֆորմաով եթերում շփվել:
-Ձեր հաղորդման վերաբերյալ ևս մեկ դիտարկում: Այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ ունեք Ձեզ համար ընտրված կերպարներ, ինչպիսին են` Անի Զախարյանը, Գալուստը Սահակյանը, ժամանակին չկար թողարկում, որ չանդրադառնայիք Խաչիկ Ասրյանին: Չե՞ք կարծում, որ ինչ-որ առումով այս մարդիկ Ձեզ համար դարձել են քավության նոխազ: Այսինքն` այս ձևով փորձում եք հաջողված կատակներ անել` շրջանցելով քաղաքական կյանքի ավելի կենտրոնական դեմքերին:
-Կարծում եմ այլ կերպ չէր էլ կարող լինել: Վստահ եմ ձեր դասարանում էլ կային համով, հիշվող երեխաներ, և ոչինչով աչքի չընկնող երեխաներ, ում անգամ անունը հիմա չեք մտաբերի: Նույնն էլ մեր քաղաքական դաշտում է: Պարզապես որքան պաշտոնյան ավելի բարձր դիրք ունի, այնքան ավելի պատրաստված է ելույթ ունենում ու վիդեոբոցային գործակիցը իջնում է:
-Եվ վերջին հարցը. այսօր շաբաթական երեք անգամ ունենում եք թողարկումներ, նման քանակը թողարկման նյութ չունենալու տեսանյունից չի վախեցնո՞ւմ, թե՞ վրիպակներ ունենալը հայ պաշտոնյաններից անպակաս է:
-Ցավոք, պաշտոնյաների վիդեոբոցային արտադրամասը անսահման չէ: Մեր 50%-անոց աճը ստիպեց, որ նոր էջեր ավելացնենք հաղորդմանը, եթե նկատել եք սեպտեմբերից տարբեր բաներ ենք փորձում, օրինակ հենց այսօր էլ մի նոր էջ ենք փորձարկելու: Ինձ համար դա ավելի հետաքրքիր է որպես սցենարիստ: Իրականում կարելի է անել շաբաթը մեկ հաղորդում, դրվագների ամենալավ ընտրանիից, բայց այն ավելի մոնոտոն կստացվի: Իսկ սենց ավելի շատ բան ենք փորձում, ավելի ենք մոտենում ամերիկյան late night-ային ֆորմատին:
