Life.panorama.am-ը գրում է, որ այսօր հյուրընկալել է «Արմենիա»  հեռուստաընկերության «Ժամը» լրատվական ծրագրի մեկնաբան Էռնա Էլիզբարյանին: Չարախոսություններ, բամբասանքներ, մասնագիտական ընտրություն, սեր և ամուսնություն. ահա այն թեմաները, որ փորձել ենք շոշափել մեր զրուցակցի հետ:

-Եթե չեմ սխալվում, առաջին մասնագիտությամբ իրավաբան-քրեագետ եք: Ձեզ չգրավե՞ց այդ աշխարհը:

-Այո, առաջին մասնագիտությամբ իրավաբան-քրեագետ եմ, երկրորդ մասնագիտությամբ՝ հեռուստալրագրող: 2000 թվականին, որպես «Քրեական ժամ»  հաղորդաշարի մեկնաբան աշխատանքի անցա Ոստիկանության հասարակայնության հետ կապերի լրատվության վարչությունում, երբեմն թղթակցում էի «02»  շաբաթաթերթին: Այդ ժամանակ կարծում էի, որ հետո կտեղափոխվեմ մեկ այլ բաժին և կաշխատեմ իմ մասնագիտությամբ, բայց, ինչպես ասում են՝ մենք ծրագրում ենք, իսկ Աստված՝ տնօրինում: Այդպես էլ չստացվեց: Հենց այս ծրագիրն էլ ինձ մեծ ճանաչում բերեց՝ ապագայում «Ժամը»  լրատվականի հաղորդավարի հավակնորդ դառնալու համար:

-Էռնա, Ձեր ժպտերես, էմոցիոնալ տեսակից ելնելով՝ շատերը կարծում են, որ լուրերի«սառը»  հաղորդավարի պաշտոնն այնքան էլ Ձերը չէ: Ձեզ ավելի շատ ժամանցայինհաղորդումներ վարելը կսազի: Մտածե՞լ եք երբևէ այդ մասին:

-Գիտենք, որպես հաղորդավար իմ առաջին քայլերը սկսել եմ 17 տարեկանից՝ Ազգային հեռուստատեսությունում՝ վարելով «Այլ ալիք» զվարճալի ծրագիրը: Հետո առաջարկ եմ ստացել վարել «Կիրակի»  երաժշտական ծրագիրը: Այնուհետև հրավիրեցին «Մշակույթ»  հեռուստաալիք՝ վարելու «Կիրակի»  մշակութային լրատուն: Հետագայում «02»-ից տեղափոխվեցի «Արմենիա» հեռուստաընկերություն և արդեն 12 տարի «Ժամը»  լրատվականի մեկնաբան եմ: Կարծում եմ՝ իմ անցած ճանապարհի և վարած ծրագրերի տրամաբանությունը հուշում է արդեն իսկ լուրջ ծրագրեր վարելու կարողության մասին: Բայց ասեմ, կենսախինդ ու ժպտուն լինելու հանգամանքն էլ ինձ օգնում է աշխատանքային փոխհարաբերություններում գոյատևել:

 -Բավական երիտասարդ տարիքում եք այս ոլորտ մուտք գործել: Գաղտնիք չէ, որ հեռուստատեսությունում հայտնվելն այնքան էլ հեշտ չէ:

-Ժամանակին հեռուստատեսություն մուտք գործել (այն էլ Ազգային հեռուստատեսություն) և դառնալ հաղորդավար, մեղմ ասած, իսկապես բարդ պրոցես էր: Կարծում եմ, իմ առաջին հաղթաթուղթը ոչ հայկական արտաքին էր, ինչն էլ գրավեց խմբագրերին ու տնօրենին: Նաև ուղղախոսությունը, առոգանությունը, խոսքի արտաբերման հստակությունը: Այս ամենի առկայություն էլ, երևի, ինձ օգնեց մուտք գործել հեռուստաշխարհ: Այն ժամանակ չափանիշներն ուրիշ էին, հիմա, ցավում եմ, այդպես չէ: Ով ուզի, ոնց ուզի, երբ ուզի կհայտնվի մեծ լսարանի առջև: Բայց ուրախ եմ, որ հեռուստադիտողները խստապահանջ են և իրականում գնահատում են լավագույներին:

-Ի դեպ, Ձեր սլավոնական արտաքինը երբեմն տեղիք է տալիս մտածելու, որ արմատներովհայուհի չեք: Ումի՞ց եք ժառանգել այն:

-Հիշո՞ւմ եք հայտնի երգը. «Կապույտ աչքեր է ունեցել հայը, ոսկե վարսեր է ունեցել հայը, պայծառ ժպիտ է ունեցել հայը»: Այ, երևի, երգն իմ մասին է: Իսկ եթե ավելի անկեղծ, ապա ընտանիքում միայն ես եմ սլավոնական արտաքինով:

-Էռնա, ճանաչված մարդկանց դժվար է հանրության ուշադրությունն իրենց վրայից շեղել, բամբասանքներից ու չարախոսություններից խուսափել: Ինչպե՞ս եք վերաբերում նման խոսակցություններին:

-Կարծում եմ, բամբասանքը հոգեվիճակ է: Մյուսին վիրավորելը համարում եմ տվյալ մարդու ինքնարժեքի անվստահության արտահայտություն: Հիմնականում քմծիծաղով եմ մոտենում նմանատիպ խոսակցություններին: Հետևաբար, ոչ պայքարում եմ դրանց դեմ, ոչ էլ վհատվում, քանի որ գիտեմ՝ բամբասանքի հզոր ուժը բումերանգի տեսք ունի, այն «փչացնում»  է նաև հենց բամբասող մարդուն:

Նյութն ամբողջությամբ` սկզբնաղբյուր կայքում