Ազնավուրը ռուսական Սոբեսեդնիկին (sobesednik,ru). «Ինձ շատ հաճախ են դիմում խնդրանքով խոսել հայերի կամ Հայաստանի հետ կապ ունեցող որեւէ բանի մասին: Թեեւ պետք է նշեմ՝ ես ինձ ավելի շատ ֆրանսիացի եմ զգում, քան հայ: Ես կասեի, որ ֆրանսիացի եմ հայկական, թուրքական, վրացական, ռուսական արմատներով: Բայց որ հայերն ինձ այդպես սիրում են, չպատասխանել այդ սիրուն հնարավոր չէ»:
Չգիտեմ, թե ինչպես Սոբեսեդնիկն է գրում «բոլոր ժողովուրդների ու ժամանակների շանսոնյե»-ի ֆրանսերեն այս խոսքը որքան ճիշտ են թարգմանել ռուսերեն (ես էլ դա թարգմանեցի ռուսերենից), բայց ինչ է ստացվում, որ Ազնավուրի հատուկ վերաբերմունքը հայերի ու Հայաստանի հանդեպ «ի պատասխան է»:
Իհարկե հասկանում եմ Ազնավուրի մեսիջը՝ ես, իմ երգը պատկանում ենք բոլորին, քանի որ բոլորի համար եմ երգում ու բոլորի կողմից եմ պահանջված :
Բայց, ...
Այնպես կուզեի, որ Հայաստանը մի երկիր լիներ, որի հետ նույնիսկ հեռավոր աղերս ունենալը լիներ տարբեր աշխարհահռչակների կողմից հպարտորեն բարձրաձայնվող հանգամանք: Թե չէ, մի տեսակ քեզ էն տաքսիստի պես ես զգում. «ես հո միշտ տաքսիստ (կամ՝ հայ) չեմ եղել....»:
Ինչո՞ւ ենք այսքան կոմպլեքսավորված ու մեր հպարտության առիթները փնտրում դրսում ֆուտբոլ խաղացողների, բիզնես անողների, երգողների ու պարողների, հազար ու մեկ այլ բան լավ անողների ստվերում: Հայաստանի բրենդները Հայաստանում են: Հայկական բրենդները՝ ստացվում է ամենուր, եթե կա «ուր եղողների» կողմից իրենց ազգային պատկանելությունն ընդունելու ու ցուցադրելու մղումը:
Եվ ընդհանրապես՝ հաջողությունը ճիշտ կազմակերպման խնդիր է: Ուրիշ բանաձեւ չգիտեմ:
