Երեկ Երևանի ընդհանուր իրավասության դատարանի Շենգավիթի նստավայրում Սեֆիլյանի պաշտպան Տիգրան Հայրապետյանը հայտարարեց, որ իշխանությունն ամեն կերպ փորձել է ջնջել Սեֆիլյանի անունը Արցախյան պատերազմի պատմության էջերից. «Մեղադրական եզրակացությունում գրված է, որ Լիբանանի քաղաքացին եկել է Հայաստան հեղափոխություն անելու։ Պետք է հիշեցնեմ՝ մի ժամանակ Սեֆիլյանի անունը գրված էր դպրոցական գրքերում՝ որպես հերոս։ Վերջին երկու տարին հանվել է ինչ-որ մեկի թեթև ձեռքով։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև Սեֆիլյանը անցանկալի անձ է իշխանության համար, նա չի ենթարկվում իշխանության խաղի կանոններին»։ Այս առիթով ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է.
«Կանգ առեք, պարոնայք, մենք չենք կարող շարունակել բարոյապես և ֆիզիկապես ոչնչացնել մեր հերոսներին:
Անդրանիկ Օզանյանի, Մովսես Սիլիկովի, Գարեգին Նժդեհի անունները վաթսուն տարուց ավել բացակայում էին հայոց պատմության էջերից: Անդրանիկի անունը խորհրդահայ մամուլում առնվազն երեսուն տարի հանդիպում է «դաշնակցական վիժվածք», «բանդիտ» ուղեկցությամբ: Հայաստանում շատերը զոհ գնացին չեկիստական կառավարմանը՝ միայն Անդրանիկին ծանոթ եղած լինելու կամ նրա կողմից գլխավորված զորամասում ծառայած լինելու համար: Գնդակահարության դատապարտված Վահան Թոթովենցի մեղադրականում Անդրանիկի մտերիմը լինելու պատիվը ներկայացված է որպես հայրենիքի դավաճանություն: «Գրական թերթում» Նաիրի Զարյանը, Քոչարը, Աբովը Թոթովենցին որպես ծանրագույն մեղադրանք անվանում էին «Անդրանիկի համհարզ»: Մովսես Սիլիկովը Ռյազանի աքսորից հետո 1921-36թթ. ընթացքում երբեմն նույնիսկ հնավաճառությամբ է զբաղվել, չորս անգամ ձերբակալվել է, հինգերորդ ձերբակալությունից հետո՝ 1937-ին գնդակահարության դատապարտվել տրոյկայի կողմից, հինգ այլ սպաների հետ միասին: Որպես «ժողովրդի թշնամի»: Գարեգին Նժդեհը մահացավ խորհրդային բանտում Վլադիմիր քաղաքում: Նրա անունը հանրային հնչեղություն ստացավ միայն ԽՍՀՄ կազմալուծումից հետո: Ժողովրդի այս «թշնամիներին» ազգովի ենք պարտական Զանգեզուրի, Սարդարապատի, Ղարաքիլիսայի պաշտպանության համար: Մեծ հաշվով՝ նույնիսկ Բաթումի պայմանագրով ստեղծված Հայաստանի համար: Անդրանիկին՝ նաև Նախիջևանի, հազարավոր արևմտահայերի, արևմտահայ որբերի փրկության համար: Արամ Մանուկյանին «ճիշտ ժամանակին» հաջողվեց մահանալ տիֆից: Նրանց դատողներից և դատապարտողներից ոմանք՝ Մուղդուսին, Ամատունին, Ակոպովը և այլք զոհ գնացին իրենց իսկ թակարդին, ոմանք էլ ծաղկեցին և առատ սերունդ տվեցին՝ այսօր Սեֆիլյաններին դատելու և դատապարտելու համար: Այսօր կրկին «զտելու ժամանակն է», հիսուն տարի հետո այս մասին կգրվի դասագրքերում: Մոնթե Մելքոնյանին նույնպես հաջողվեց ճիշտ ժամանակին զոհվել, այլապես ընթացիկ զտումներով մի այլ մեղադրականով նա էլ կդառնար «ԱՄՆ քաղաքացին եկել է Հայաստան հեղափոխություն անելու»։ Եթե չգրվի՝ «ահաբեկչության համար»:
Աստված չանի, որ մի օր հերթական զտումների ընթացքում գրվի, թե «Անգլիայի քաղաքացին ՀՀ իշխանություններին և Ազգային ժողովի պատգամավորներին խաբելով դարձել է ՀՀ նախագահ»:
Կանգ առեք, պարոնայք, մենք չենք կարող շարունակել բարոյապես և ֆիզիկապես ոչնչացնել մեր հայրենակիցներին և հերոսներին»:
