Թարմացված․ ԱԺ նախկին պատգամավոր Սոֆյա Հովսեփյանը գրում է․ «Հիմա հասկացաք չէ՞, որ նոյեմբերի 9-ի պայմանագիրը, որ ստորագրեց ու ստեց, թե 25000 զինվորի փրկել եմ շրջափակումից, կատարյալ ստորություն ու սուտ էր։
Հիմա հասկացաք, որ ինքը 120000 հոգու տվեց ցեղասպանության, հիմա հասկացաք, որ իր համար մարդն արժեք չունի ու ուր մնաց թե գերագույն արժեք։
Հիմա հասկացաք, որ որևէ մեկդ իր համար արժեք չունեք...
Էհե՜յ, քպական շնիկներ, պաշտոնի ու փողի մեռած լպրծուններ, էդ ձեզ էլ է հանձնելու, ձեզ էլ է մորթել տալու ու չի խնայելու...
Բոլոր ժամանակների սողուններ, ձեզ էլ չի խնայելու, իսկ մենք չենք ներելու ձեզ...
25000 է փրկել...»։

Թարմացված․ ՀՀ ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Արցախի անկումը պատկերացնելն իսկ ծանր է, էլ ուր մնաց դրա ականատեսը լինելը՝ սեփական անօգնականության գիտակցմամբ․․․
Այնուամենայնիվ, ցանկացած իրավիճակում սառնասրտությունն ու զգոնությունը չկորցնելը հրամայական է։
Այս առումով, կարծում եմ, որ հանրային համախմբում է անհրաժեշտ առնվազն հետևյալ երեք օրակարգային հարցերի շուրջ․
1․ Արցախի անկումը ամենևին չի նշանակում, որ մենք պետք է անհաղորդ կերպով ականատես լինենք, թե ինչպես է հայաթափվում Արցախը, կամ «ասսիմիլացվում» Արցախի հայ բնակչությունը։ Անհրաժեշտ է «Անջատում՝ հանուն փրկության» կամ «Ճանաչում՝ հանուն փրկության» բանաձևերից որևէ մեկի ներքո (մասնագիտական խորը քննարկում է պահանջվում այս երկու բանաձևերի միջև ընտրություն կատարելու համար) համախմբել մեր բոլոր ռեսուրսները միջազգային հանրության, բարեկամ երկրների և որոշում կայացնող բևեռների հետ համապատասխան աշխատանք կատարելու համար։
2. Սյունիքի միջանցքը անթույլատրելիությունը պետք է դառնա միջազգային հանրության, բարեկամ երկրների և որոշում կայացնող բևեռների հետ հստակ ձևակերպված «կարմիր գիծ», ընդ որում, այն երկիրը կամ բևեռը, որը չի կիսում Սյունիքի միջանցքի անթույլատրելիության մեր դիրքորոշումը, չպետք է համարվի որպես բարեկամ երկիր (բևեռ)։
3. Անխուսափելի է Արցախի մեր տասնյակ հազարավոր հայրենակիցների ներգաղթը դեպի Հայաստան։ Այս առումով հսկայական կազմակերպչական աշխատանք կա կատարելու բնակեցման, կենցաղային, հոգեբանական և այլ անհրաժեշտ օգնություն տրամադրելու անհրաժեշտ ռեսուրսներ մոբիլիզացնելու համար։
Ակնհայտ է, որ այս երեք օրակարգային խնդիրները ձևակերպելու ու դրանց շուրջ համազգային համախմբում ապահովելու գործում առաջնորդողի գործառույթը պետական կառավարման համակարգինն է՝ քաղաքական իշխանության գործուն դերակատարմամբ։
Եթե ներկայիս քաղաքական իշխանությունն ի վիճակի չէ ստանձնել առաջնորդողի՝ իր սահմանադրական դերը, ապա պարզից էլ պարզ է, որ այդպիսի իշխանությունը պետք է հեռանա։
Առնվազն վերոհիշյալ երեք օրակարգային խնդիրները կարգավորելու նպատակով պետք է ձևավորել ազգային համաձայնության կոլեգիալ մարմին, որում ոչ բարեկամ երկրների հետ համագործակցող քաղաքական ուժերի և դեմքերի մասնակցությունը պետք է բացառվի»։