Սենեկա. «Աղքատ է ոչ թե նա, ով ոչինչ չունի, այլ նա, ով ուզում է շատ ունենալ»: Մեզ վարժեցնում են, որ կյանքի իմաստը նյութական արժեքներ ձեռքբերելն է, և ինչքան շատ ունես, այնքան հաջողակ ես: Բայց իրականում, շատ ունենալով, դու ավելի հաջողակ ես քեզ նման ունևոր աղքատների աչքերում միայն, քանի որ նման մարդու աչքը չի կշտանում: Իսկ եթե աչքը կուշտ չի (իսկ ինչպե՞ս կուշտ լինի, եթե ամեն օր նոր բաներ են հանվում շուկա), ապա ստամոքսը (հոգին) կուշտ չի լինի:

Այդպես մարդիկ ապրում են՝ ձգտելով նյութական բարեկեցության, բայց չիմանալով, որ իրականում ձգտում են չհագեցող, չբավարարվող աղքատության: Հոգևոր աղքատությունը «պարգև» է, քանի այդպես ապրելը՝ առանց հասկանալու, առանց մտածելու, առանց պատասխանատու լինելու, առանք ինքդ քեզ նեղություն տալու, հայավարի ասած՝ «շաշի պես», շատ հեշտ է, և այդ պարգևը տրվում է ամբողջ կյանքը նյութի մասին մտածելու և հոգևորի մասին չմտածելու համար: Մնաց հասկանալ, թե ում կողմից է սահմանված և տրվում այդ պարգևը, եթե տրվում է հոգևորի մասին չմտածելու համար:

Հ.Գ. Մարքսն էլ ասել է. «Չկա աշխարհում մի հանցագործություն, որին չգնա կապիտալիսը՝ հարստանալու համար»:

Մովսես Դեմիրճյան