Գործող իշխանությունը, որն, ամենայն հավանականությամբ արտահերթ ընտրություններով կվերարտադրվի, կարծեք առանձնապես չի շտապում տնտեսության, մասնավորապես՝ լեռնահանքային արդյունաբերության ոլորտի խնդիրներին լուծում տալ (Ամուլսարի հետ կապված պատմությունը, Ալավերդու պղնձաձուլարանի, թե մեկ այլ հարց):  Ազգային Ժողովում Նիկոլ Փաշինյանի ելույթի տնտեսության ոլորտի անդրադարձին հետևելով, այնպիսի զգացողություն կա, որ այս ոլորտը կարծես այլևս մեր երկրին պետք չէ: Փաշինյանը  նշում էր, որ Հայաստանի տնտեսության լոկոմոտիվը պետք է լինի ոչ թե ընդերքի շահագործումը, այլ բարձր տեխնոլոգիական ոլորտը, բայց դա առայժմ թեզիսների մակարդակի վրա է: Քանի դեռ տնտեսության այլ ճյուղերը (գյուղատնտեսություն, զբոսաշրջություն, IT, թեթև արդյունաբերություն և այլն) չեն զարգացել, հանքարդյունաբերությունից հրաժարվելը վտանգավոր կլինի մեր երկրի համար ու կհարվածի ազգային անվտանգությանը, քանզի այս փուլում դա է իրականությունը: Այս տեսակետն է հայտնել նաև ՀՀ 2-րդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը թերթերից մեկին տված իր հարցազրույցում: «Լեռնահանքային ոլորտը Հայաստանում կարևորագույն ոլորտներից մեկն է, որը մեր արդյունաբերական պոտենցիալի լուրջ մասն է կազմում:

Իմ տպավորությամբ՝ այսօրվա կառավարությունը թերագնահատում է այդ ոլորտի նշանակությունը տնտեսության համար և այն մուլտիպլիկատիվ էֆեկտը, որ այդ ոլորտն ունենում է ընդհանուր տնտեսության վրա, որն ազդում է նաև երկրի արտաքին առևտրատնտեսական հաշվեկշռի վրա»,- նշել է Քոչարյանը: Թերևս, չհամաձայնել Քոչարյանի այս հայտարարության հետ՝ հնարավոր չէ. Անշուշտ պետք է զարգացնել մանր ու միջին բիզնեսը, զարգացնել տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտը և համապատասխան հարկային քաղաքականություն վարել, բայց քանդել այս պահին եղածն ու հույսը դնել դեռ չձևավորվածի վրա, վտանգավոր է: Պետք է, հետևաբար, կարգուկանոն հաստատել հանքարդյունաբերության ոլորտում ու զուգահեռաբար զարգացնել տնտեսության մյուս ճյուղերը, քանզի բյուջետային լարվածության պայմաններում այլ տարբերակ չկա: Գործադիր իշխանությունը պետք է ունենա տեսլականներ, որոնց մասին խոսում էր Նիկոլ Փաշինյանը, բայց պետք է նաև իրականությունից չկտրվի ու տուրք չտա, այսպես կոչված, մոդայիկ և պոպուլիստական մոտեցումներին:

Հավանաբար այդ մոդայիկ ու պոպուլիստական մղումներին տուրք տալով էլ Փաշինյանը երկրի տնտեսության շարժիչ ուժը՝ առաջնահերթությունը համարում է բարձր տեխնոլոգիաները՝ ինչին Քոչարյանը հակադարձում է. «Մտածել, որ բարձր տեխնոլոգիաները կփոխարինեն հանքարդյունաբերությանը, չի ստացվելու: Զարգացած երկրներում տեղեկատվական տեխնոլոգիաները կազմում են ՀՆԱ-ի մոտ 4 տոկոսը: Բայց ամբողջ երկիրը չի՛ կարող զբաղվել բարձր տեխնոլոգիաներով: Այո, պետք են բարձր կամ տեղեկատվական տեխնոլոգիաները, բայց հույս ունենալ, որ միայն դրանով դու ժողովուրդ կկերակրես, լուրջ չէ»: Անշուշտ, ժամանակակից, այսպես ասած «թվային» ժամանակաշրջանում բարձր տեխնոլագիաների ոլորտի զարգացումը շատ կարևոր հարց է, բայց այստեղ ոչ թե սիրողական և ընտրովի մոտեցումները պետք է գերիշխող լինեն, այլ Հայաստանի տնտեսական շահը, պրոֆեսիոնալիզմը, մեր քաղաքացիների բարեկեցությունը, ներդրումային միջավայրի բարելավումը և արտաքին ներդրողների համար կանխատեսելի ու հուսալի լինելու հանգամանքը:

Ի դեպ, ներդրումային միջավայրին ևս անդրադարձել է Ռոբերտ Քոչարյանը՝ նշելով.«Տեսեք, այսօր իշխանությունը փորձում է հեղափոխությունը բրենդ դարձնել: Բայց ներդրողի համար հեղափոխությունը բրենդ չէ, ներդրողի համար հեղափոխությունը վտանգ է: Ես հասկանում եմ, իրենք հեղափոխական ճանապարհով եկել են իշխանության և  հիացած են դրանով: Սակայն ներդրողի համար հեղափոխությունը, որքան էլ խաղաղ լինի կամ չլինի, անորոշություն և ռիսկեր է դա պարունակում: Այսինքն՝ հեղափոխությունը, որպես բրենդ, ամենից անհաջող բրենդն է՝ ներդրումային գրավչության տեսանկյունից»:

Հեղափոխական տեխնոլոգիաներն արդյունավետ էին նախորդ ռեժիմը մերժելու համար, բայց դրանք կարող են կործանարար լինել մեր երկրի տնտեսության համար: Հույս հայտնենք, որ Փաշինյանը վերջապես որոշում կայացնի  ու  կներկայացնի Հայաստանի տնտեսության շահն ու տեսլականը:

Արման Խարազյան