Ապրիլյան պատերազմում թշնամու տանկեր ոչնչացրած, վերջերս զորացրված գյումրեցի համեստ հերոս Ռաֆայել Հովհաննիսյանի տնից դուրս գալուց հետո Ալեքսանդրը շատ տպավորված էր: Նա անընդհատ հարցեր էր տալիս տանկ խփելուց, վախից ու քաջությունից, զինվորների առօրյայից: Ոգևորված էր շատ: Մտածում էի, ինչ կզգա, երբ մտնենք մեր զոհված զինվորների տուն: Զոհված զինծառայող Տիգրան Աբգարյանի՝ Տիկոյի, պատմությունը որդուս լսած հերոսական ու տխուր իրական առաջին պատմությունն էր: Տանկիստ Տիկոն, ըստ տնեցիների պատմությունների, ընկերների հետ տանկով բարձրունքի վրայից տապալել էր ադրբեջանական դրոշը, ոչնչացրել նրանց տանկերից մի քանիսն ու հետ վերադարձին, ցավոք, խոցվել:
Տիգրանի ծնողների հետ ծանր զրույցից հետո Ալեքսանդրը երկար չխոսեց, ու չկարողացավ մտնել մյուս զոհված զինծառայող Վարդանյան Գևորգի տուն: Ետդարձի ճանապարհին լուռ էր: Մեկ էլ հանկարծ պայծառացավ. «Այ տենց, թող դրանք իմանան, որ մենք իրանցից ուժեղ ենք, համ կարատեով, համ դուխով, համ էլ մեր զինվորները իրանց տանկերն են խփում մի րոպեում»: Հետո մի պահ ոգևորությունը թողեց. «Տեսա՞ր, Տիկոյենց բակի տանկը, գիտես չէ՞ իրա պապան ասեց, որ Հայաստանի տարբեր տեղերից բերած քարերով են սարքել, քարերի կեսն էլ Տիկոն էր բերել, Ղարաբաղից էլ քար կար...»:
Տունդարձի ճանապարհը կարճ թվաց Ալեքսանդրի հետ ռազմահայրենասիրական զրույցների արդյունքում: Տղաս հիշեց, որ Տիկոն իր գումարով էր իր առաջին համակարգիչն առել, Ռաֆոն փայտից ձեռագործ ինչ-որ բաներ ուներ սարքած, Տիկոյի համազգեստը կախված էր նկարի կողքին… Խոստացա նրան հետս անպայման տանել Տիգրան Աբգարյանի հիշատակին նվիրված խաչքարի բացմանը…
Նյութի աղբյուրը՝ hmanoukian.com
