Հիմա ասեմ, թե որն է աշխարհի ամենամեծ էշությությունը (ու դա ՓԻՍ տարածված ա հայկական լեռնաշղթայում)։ Ասենք էս տափակ քաղաքաԳԵՂԱԿԱն դաշտում կան մի շարք գործիչներ (բանջար-բոստանային կուլտուրաներ, էլի)։ Օրինակի համար վերցնենք երկու հոգի՝ Դմփռտիկն ու Շմփռտիկը։ Ու դրանցից մեկին պատվի ես արժանացնում ու վրան մի կատակ ես անում կամ ասում ես, որ «Դմռտիկն էշ ա» (իրերը կոչում ես իրենց անուններով, էլի)։ Բայց միշտ էդ ժամանակ ձմերուկի միջից դուրս ա գալիս ինչ-որ բնածին, բայց սրտառուչ ապուշությամբ օժտված մի козёл կամ козлиха ու հիվանդ ձենով հարցնում՝ «Յա՞, ուրեմն Շմփռտիկն ա լավ, հա՞»… Բայց ես նման բան ասեցի՞, այ շիզո էշ… Թուհ… Հա, եթե ինքը ոչ թե козёл ա, այլ козлиха, ու եթե իրեն կոմպլիմենտ անելով ասես՝ «Դու շատ գեղեցիկ, գողտրիկ, փոքրիկ կրծքեր ունես»՝ ինքը գիտե՞ք ինչ կասի… Ինքը կասի՝ «Հա, ի՞նչ, լավ չի՞ որ փոքր ա, բա ի՞նչ, կախվեր մինչեւ գետի՞ն»… Բա։ Նման էշերի համար չկա ոչ մի նորմալ բան։ Իրենց համար չկա զինվոր, կամ պիտի լինի գներալ կամ դեզերտիր, կամ ազգի հերոս պիտի լինի կամ ազգի դավաճան… Ու անձամբ ինքը չի կարա էշ լինի։ Ինքն անպայման պիտի ՇԱՏ էշ լինի։

Թատերագետ Վահրամ Սահակյանի գրառումը

Ֆեյսբուք