hayzinvor.am-ը գրում է.
-Ալբե՛րտ, երբ իմացա, որ OFS 8-րդ առաջնության եզրափակիչ փուլում մենամարտելու եք ադրբեջանցի Ռուսլան Մուրատազովի հետ, մեղմ ասած, լարվեցի: Իսկ երբ մարզասրահ մտաք Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի պետական դրոշների ու հայ հռչակավոր մարզիկների ուղեկցությամբ, ազգային բանակի համազգեստով, լարումը հասավ գագաթնակետին: Եթե պարտվեի՞ք…
-Չէի՛ պարտվի:
-Ինչո՞ւ, ռինգում ոչ ոք ապահովագրված չէ պարտությունից:
-Եթե ես գոնե աննշան կասկած ունենայի, որ կպարտվեմ, երբեք մարզասրահ չէի մտնի հաղթած ու հաղթող բանակի համազգեստով: Ես հասկանում էի, որ իմ պարտությունը կնշանակեր խոնարհել Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի դրոշները ադրբեջանական դրոշի առջև, իմ պարտությունը կնշանակեր դավաճանել ազգային բանակի այն զինվորին, որ սահմանին կյանքը չի խնայում… Ես գիտեի, թե ինչ նշանակություն ունի մեր ժողովրդի համար, սահմանին ադրբեջանցու առաջ կանգնած զինվորի համար իմ հաղթանակը, որքան կոգևորի, կբարձրացնի ոգին, ինքնավստահություն կներշնչի, ու ես թույլ չէի տա, որ այդ ոգևորությունն ու ինքնավստահությունը Ռուսլան Մուրատազովը խլեր ինձնից, իմ զինվորից, իմ ժողովրդից ու տաներ Ադրբեջան: Ես իմ հաղթանակը նվիրեցի հայ զինվորին, որովհետև սահման պահող զինվորն այսօր իմ երկրի ամենակարևոր ու ամենափառավոր մարդն է:
-Ռուսլան Մուրատազովը թո՞ւյլ մրցակից էր:
-Ո՛չ, Ռուսլան Մուրատազովը ուժեղ մրցակից էր: Ես և իմ մարզիչը, բնականաբար, դիտել էինք նրա բոլոր մենամարտերը, գիտեինք նրա մարզական հնարավորությունները: Ռուսլան Մուրատազովը ուժեղ մրցակից էր, բայց ես ավելի ուժեղ էի: Ադրբեջանցին ռինգ էր մտել հաղթելու վճռականությամբ:
-Պարտությունը շատ ծանր տարավ, բռունցքով հարվածում էր գետնին:
-Հոգեբանորեն շատ լավ էր պատրաստված: Մասնագետները դա կհասկանան: Նա վստահ էր, որ հաղթելու է, արդեն ինքն իր մեջ տոնել էր հաղթանակը: Շատ ագրեսիվ էր ու պահվածքի մեջ ամբարտավանություն կար:
-Ի՞նչ էին նշանակում ձեր փոքրիկ թեթև հարվածները ադրբեջանցու դեմքին հաղթական մարտից հետո:
-Ասում էի` թեթև տար, սովորիր, որ հայ մրցակցի դեմ միշտ էլ պարտվելու եք` լինի ռինգում, թե սահմանին:
-Ճի՞շտ է, որ Ռուսլան Մուրատազովին արգելում են վերադառնալ հայրենիք, նրան զրկել են Ադրբեջանի դրոշի ներքո հանդես գալու իրավունքից:
-Ես էլ Ձեզ նման համացանցից եմ ծանոթացել այդ լուրերին: Հայրենիքը, ժողովուրդը, պետությունը իրավունք չունեն այդքան դաժանորեն պատժելու իրենց մարզիկին, դա անընդունելի է: Ես հասկանում եմ, որ քառօրյա պատերազմից հետո, այս օրերին, երբ սահմանին լարվածությունը մեծացել է, Մուրատազովի պարտությունը շատ ցավալի էր Ադրբեջանի համար, բայց, եթե կիսում ես մարզիկիդ հաղթանակի դափնիները, պիտի պարտության ժամանակ նույնպես նրա կողքին լինես, բարձրացնես, օգնես, որ ոտքի կանգնի: Ես վստահ եմ` եթե ես պարտվեի, ո՛չ մարզիչս, ո՛չ ընկերներս, ո՛չ էլ իմ ժողովուրդը ինձ չէին օտարի, չէին մերժի…
-Ընդհանրապես, դժվա՞ր է ընկնելուց հետո ոտքի կանգնելը, պարտվելուց հետո հաղթելը:
-Փա՛ռք Աստծո, դեռ չեմ ճաշակել պարտության դառնությունը, բայց, վստահ եմ, որ կարելի է յուրաքանչյուր պարտություն վերափոխել հաղթանակի, եթե մարզիչդ, ընկերներդ, քեզ շրջապատող մարդիկ հավատան ու ոգևորեն քեզ, և կարողանաս ճիշտ դասեր քաղել պարտությունից: Շատ եմ կարևորում մարզիչի աշխատանքը: 12 տարեկանից իմ մարզիչի` Հայկ Ղուկասյանի հետ եմ, նա ինձ 5 մատի պես գիտի, մենք միասին ենք անցել իմ մարզական ուղին: Ու, մի տեսակ, անբաժանելի միավոր ենք, մենք միասին ենք հաղթում: Ընդհանրապես, ճիշտ միասնությունը շատ հզոր ուժ է: Ե՛վ Արցախյան պատերազմը, և՛ ապրիլյան կռիվները ցույց տվեցին, որ միասնական հայությանը աշխարհում ոչ մի ուժ չի կարող հաղթել: Եթե հիշում եք` զինվորականին վայել պատվի էի առնում, երբ համազգեստով կանգնած էի մեր երկու դրոշների կողքին: Ես պատվի էի առնում բոլոր այն մարդկանց, ովքեր համախմբված են ազնիվ ու արդար պայքարում տարած հաղթանակի գաղափարի շուրջ: Աշխարհը ազնիվ ու արդար պայքարի պակաս ունի: Եթե ես տեսնեմ, որ ինչ-որ մեկը ինձնից ավելի լավ կներկայացնի Հայաստանը միջազգային ռինգերում, ես ետ կքաշվեմ ու կսկսեմ օգնել նրան, որ ավելի վեր բարձրանա: Աշխարհը կփրկի առողջ դատողությունը, որից ճշմարտությունն է ծնվում: Եթե բոլորս օգնենք, որ ճշմարտությունը հաղթի, աշխարհը դրախտ կդառնա:
-Իսկ ինչպե՞ս հաղթանակներ տանել ռինգում:
-Նախ՝ պիտի ճիշտ ընտրես ճանապարհդ: Ես դպրոցում գերազանց էի սովորում: Ծնողներս երազում էին, որ բժիշկ դառնամ կամ իրավաբան, բայց ես ընդդիմացա ու գնացի իմ երազանքի ետևից: Ես չցանկացա «հեղինակավոր» մասնագիտություն ընտրել, այլ հնազանդվեցի սրտիս ձայնին: Մարդն է իր մասնագիտությունը դարձնում հեղինակավոր: Լիքը անտաղանդ, գորշ իրավաբաններ, բժիշկներ ու լրագրողներ կան: Նույն մարզիկի հետ երկու լրագրող հարցազրույց են անում, մեկի հետ չգիտես ինչ խոսես, մյուսը այնպես է «բացում» քեզ, որ ինքդ էլ ես ապշում քո ոգևորությունից ու պերճախոսությունից: Հաղթանակի հասնելու հաջորդ պայմանը նվիրվածությունն է սեփական գործին: Մինչև ռինգում կբարձրացնեն իմ ձեռքը, ես տառապալից ճանապարհ եմ անցնում: Ես ինձ զրկում եմ հազարավոր հաճույքներից, որպեսզի ինքս ինձ պատճառեմ մի քանի րոպեանոց հաղթանակի հաճույքը: Սա իմ ընտրությունն է:
Վերջին օրերին բազմաթիվ հեռախոսազանգեր եմ ստացել սահմանը պահող զինվորներից, սպաներից, նրանք այնքան ոգևորված են: Ասում են` կրկնակի քաջությամբ ենք կռվելու թուրքի դեմ, եթե համարձակվի մտնել մեր հողը: Իմ ծննդավայր Սպիտակում, Երևանի փողոցներում, ամենուր ինձ դիմավորում են պայծառ, ժպտացող դեմքեր… Սա է իմ երջանկությունը, իմ աստեղային պահը, ես սրա համար եմ ապրում:
-Գիտեք՝ ինչ եմ մտածում… Ձեր մարտը ադրբեջանցու հետ 56 վայրկյան տևեց…
-Բոլորս էլ ուզում ենք հանդիպել այդ 56 վայրկյանին ու մի ամբողջ կյանք ենք ապրում այդ 56 վայրկյանը փառքով պսակելու համար:
ԳԱՅԱՆԵ ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հ.Գ. Համացանցում մի տեսանյութ էր պտտվում. Ռուսլան Մուրատազովը մարտից առաջ դիմում է Ալբերտ Ղազարյանին. «Քեզ ոչինչ չի օգնի այս անգամ. մարտը կտևի 5 րոպե, և դու կարող ես տուն գնալ, դու այլևս ոչ ոքի պետք չես լինի…»:
Մարտն ավելի կարճ տևեց` 56 վայրկյան, և Մուրատազովը հանձնվեց:
Ակամա հիշեցի սեփական բանակի մասին Ադրբեջանի զինվորականների հորինած առասպելները, մեզ ուղղված սպառնալիքներն ու մեր քաջ զինվորներից մեկի` Շանթի խոսքը. «Պիտի տեսնեիք, թե ադրբեջանցի դիվերսանտ հատուկջոկատայինները ոնց էին փախչում մեր 18-20 տարեկան զինվորների առաջ»:
Նյութը՝ սկզբնաղբյուր կայքում
