Ամենասկանդալային հայ արձակագիր, առաջին հայկական բեստսելլերի` «Որբանոց» վեպի հեղինակ Էդգար Կոստանդյանը «Ինտերրայթ» միջազգային մրցույթում գտնվում է լավագույն հնգյակում: 27 պետության մեջ Կոստանդյանը զբաղեցնում է չորրորդ հորիզոնականը:

-         Էդգար, ամենահեղինակավոր գրական մրցույթներից մեկում դու գտնվում ես լավագույն հնգյակում, ու որքան էլ արդյունքները փոխվեն մինչև սեպտեմբեր, սա արդեն լուրջ հայտ է Եվրոպային: «Որբանոցը», փաստորեն, արդարացրեց իրեն: Ինչպիսի՞ն են զգացողությունները: 

-         Անկեղծ ասած, կես ժամ առաջ իմացա: Իհարկե, ինքնաբավության ու ինքնագոհության զգացում ունեմ: Չեմ ուզում գոռոզ թվալ, բայց պետք չէ կարծել, թե մենք միշտ պիտի վերջինը լինենք:

-         Այսինքն, վերջնական հաղթանակին հավատու՞մ ես:

-         Ես սրան իբրև կոնկուրս եմ վերաբերվում, էդքան բան:

-         Վերջերս քո ֆեյսբուքյան էջում հայտնվում են քո բանաստեղծությունները: Հնարավո՞ր է, որ արձակը փոխարինես կամ համատեղես չափածոյի հետ:

-         Բացարձակ: Ինքս ինձ համար լկստվում եմ ուղղակի(ծիծաղում է-հեղ.): Մարդ պիտի անի էն, ինչ լավ է անում, եթե դա բոլորը հասկանան, ամեն մեկն իր տեղում կլինի: Իսկ եթե ես բանաստեղծություն եմ գրում, էդ մենակ ինքս ինձ համար:

-         Դու ցուցաբերեցիր Հայաստանում գրքի վաճառքի ամենամեծ ցուցանիշը: Քո կոլեգաները քեզ մեղադրում են «Որբանոցից» հետո մեծամտանալու մեջ: Ի՞նչ կասես դրա մասին: 

-         Նման հիմարություններ ասում են միայն գրախանութներում փոշոտված գրողները, իսկ կոլեգաներս ինձ սիրում են:

-         Ավագ սերնդի գրողներն ասում են, որ նոր սերնդի արձակ չունենք:

-         Մի ընդհանրացրեք: Ավագ սերնդից գրողներ ունենք, որ ժամանակին ամեն ինչ արեցին մեր մարդ դառնալու համար: Իսկ ով նման բան է ասում, թող Անի Ասատրյան ու Արամ Պաչյան կարդա, եթե էդքանից հետո կասի, որ մեր սերունդն արձակ չունի, ուրեմն պարանոյիկ ապուշ ա, կներեք… Ի վերջո, թող չմոռանան, որ մենք Շեկոյան Արմենով ու Խեչոյան Լևոնով ենք դաստիարակվել, էդքան լկտի պետք չի լինել: 

-         Հիշու՞մ ես քո առաջին ստեղծագործությունը:

-         Հիշում եմ: Կոչվում էր «Աղբանոցի շները», լուսահոգի Վարդանյան Վահանը տպեց իր մոտ: Որ չտպեր, երևի գրելը թարգեի: Էդ առումով Վահանը դարձավ գրելուս քավորը (ժպտում է-հեղ.):

-         Նոր վեպ ես սկսել: Ե՞րբ կավարտես:

-         Գուցե շատ սենտիմենտալ թվա, բայց ինձ համար էդ վեպը չի վերջանում… դեռ չի վերջանում:

-         Դու ոչ մի բանից չվախեցող մարդու կեցվածք ունես: Բայց ամեն դեպքում, ինչի՞ց ես վախենում:

-         Կորուստներից եմ վախենում, կարևոր մարդկանց կորուստից: Նման մարդիկ քիչ են, բայց կան. ուզում եմ իրենք միշտ լինեն…

-         Քո գործերում, թեկուզ տողատակերով, բայց ակներև է սերը հայրենիքի, հողի հանդեպ: Ինչպիսի՞ հայրենիք ես ուզում:

-         Իմ ուզած հայրենիքը հեռվում է: Հիմա մենակ ուզում եմ, որ սահմանին չկրակեն, որ էրեխեք ու սպաներ չխփվեն…

-          Ու՞մ ես կարոտում:

-         Մորս… Եքա էշ եմ, բայց մեկ-մեկ մտքումս ասում եմ` «մամայիս եմ ուզում» (ժպտում է-հեղ.): Մեր տանը մի տեղ կա, որ փոքրիկ շրջանակի մեջ մորս նկարն է. դա աշխարհում միակ տեղն է, որ ինքս ինձ հետ անկեղծ եմ…

Հեղինակ` 

Անահիտ Հարությունյան