Դիտեք նաև՝

Դերասանուհի Ագնեսա Շահնազարյանին շատերը գիտեն ինչպես թատրոնում, այնպես էլ հեռուստասերիալներում ստեղծած վառ կերպարներով: Դերասանուհին որոշում էր  կայացրել hեռանալ Հայաստանից, հաստատվել Մոսկվայում և վերջակետ դնել դերասանի մասնագիտությանը:  Սակայն որոշ ժամանակ Մոսկվայում ապրելուց հետո հասկանում է, որ իր կոչումը դերասանուհի լինելն ու Հայաստանում ապրելն է: Asekose.am-ը զրուցել է դերասանուհու հետ Հայաստան վերադառնալու պատճառների, էկրանային դադարի, առաջարկներ չունենալու,  իր կողքի տղամարդու տեսակի, մայրանալու որոշման մասին և ոչ միայն:

Որոշեցի վերադառնալ այնտեղ, որտեղ ես քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ դարձել եմ Ագնեսա Շահնազարյան

Մեկ անգամ ընդմիշտ փորձել եմ հեռանալ Հայաստանից ու բնակություն հաստատել Մոսկվայում: 1 տարուց ավել մնացի այնտեղ,  սկսել էի իմ սեփական գործը: Սակայն չդիմացա այնտեղ, հասկացա, որ իմ կոչումն է դերասանուհի լինել, ըստ իս՝ ես դրա համար եմ լույս աշխարհ եկել: Դերասանական գործունեությունս այնտեղ շարունակելու հնարավորություն, միգուցե, կունենայի, սակայն ես շատ իրատես եմ և հասկանում եմ, որ դա ինձանից տարիներ կպահանջի, իսկ ես արդեն կայացած դերասանուհի եմ Հայաստանում: Կարող էի, իհարկե, ամեն ինչ զրոյից սկսել, սակայն գիտակցում էի, որ, հնարավոր է՝ այնտեղ չհասնեմ այն ամենին, ինչ այստեղ ունեմ: Ես այնտեղ ունեի իմ գործը, սակայն չէի զբաղվում սիրածս աշխատանքով, հետևաբար՝ հոգեկան բավարարվածություն չէի ստանում, իսկ դա ստեղծագործ մարդու համար ամենից կարևորն է: Վերջին օրը, երբ արդեն հստակ որոշում էի կայացրել, որ պիտի վերադառնամ, մորս հետ նոր ներկայացումից խոսելիս զգացի, որ ֆիզիկապես լավ չեմ, քթիցս սկսեց արյուն հոսել: Զգացի, որ կարոտս արդեն խախտում է, և որոշեցի վերադառնալ այնտեղ, որտեղ ես քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ դարձել եմ Ագնեսա Շահնազարյան:

Ցավոք, այդ ոգևությունը կարճ տևեց 

Այս պահին զբաղված եմ իմ մոնոներկայացման մեջ, որի համար «Արտավազդ» մրցանակաբաշխության համար ստացա «Տարվա լավագույն  դերասանուհի»: Այդ մրցանակն ինձ համար իրոք շատ կարևոր էր, այն ինձ նորից աշխատելու ցանկություն տվեց: Իմ տեսակի դերասանը միշտ գոհ է իր արածից, սակայն մրցանակները դերասանի համար կարևոր են այնքանով, որ դրանք նրան հնարավորություն են տալիս գնահատված զգալ իրեն: Ոգևորվածությանս չափ ու սահման չկար, քանի որ նոմինացված դերասանուհիները շատ էին: Մրցանակաբաշխության նախորդ օրը Մշակույթի նախարարությունն ինձ ոսկե մեդալ շնորհեց, որը շատ անսպասելի էր: Չեմ կարող նկարագրել այդ պահին ունեցածս ապրումները, երբ հասկացա, որ աշխատանքս գնահատվել  է:, աննկատ չի մնացել: Ցավոք, այդ ոգևությունը կարճ տևեց, քանի որ սկսվեց քառօրյա պատերազմը: Ես նույնիսկ նոր երկայացում էի պատրաստել «Արմոնո» միջազգային փառատոնի համար: Լինելով չափազանց զգայուն մարդ՝ չկարողացա շարունակել, որովհետև անընդհատ մտովի ռազմի դաշտում էի, շատ ծանր ապրումներ ունեցա այդ ընթացքում: Հասկանում էի, որ այդ շրջանում ոչ մեկին պետք չէ այդ ներկայացումը:

Արդեն երկրորդ տարին է, ինչ հեռուստատեսային առաջարկներ չունեմ

Տևական ժամանակ է, ինչ այլևս էկրաններին ինձ չեն տեսնում: Հեռուստատեսային այս դադարը պայմանավորված է նրանով, որ ինձ զարմանալիորեն չեն զանգահարում: Սկզբնական շրջանում որոշել էի մի քիչ դադար տալ, քանի որ դա պետք է թե՛ դերասանին, թե՛ հեռուստադիտողին: Սակայն, ցավոք, արդեն երկրորդ տարին է, ինչ հեռուստատեսային առաջարկներ չունեմ: Ես չեմ կարող ասել, թե որն է դրա պատճառը, թերևս այն, որ դերասանուհու իմ տեսակը պետք չէ, թեև ուզում եմ նշել, որ ոչ մեկի հետ կոնֆլիկտ չեմ ունեցել: Միայն կարող եմ ասել, որ ես  հաստատ ապաշնորհ դերասանուհի չեմ: Եթե այս պահին առաջարկներ ունենամ, մեծ սիրով կընդունեմ: Հեռուստատեսություն աշխատելու, էկրաններին երևալու մեծ կարոտ կա, քանի որ եթե դերասանը չի աշխատում,  նա ժանգոտում է: Սակայն ոչինչ չեմ պլանավորում, քանի որ հաճախ ոչինչ չի իրականանում:

Զգացմունքայնությունս չափից շատ է, ինչն ինձ հաճախ խանգարում է 

Կերտածս կերպարներիցս ամենաշատն ինձ հոգեհարազատ էր Սոֆայի կերպարը «Ուր է իմ տղամարդը» սերիալում, քանի որ նրա մեջ ինձանից շատ բան կար. շատ պայծառ կերպար էր: Ես երբեք չեմ կարող հերոսուհի խաղալ, ծիծաղելի կլինի, եթե մտածեմ, որ կարող եմ օրինակ Ջուլիետ խաղալ: Մեծ ցանկություն ունեմ Լեդի Մակբեթի խաղալու: Առհասարակ, բոլոր դերերիս մեջ դնում եմ այն, ինչն ինձ համար ճիշտ է ու տեղին: Ես ինքս շատ էմոցիոնալ մարդ եմ, ինչն էլ էկրանից փոխանցվում է: Դա նաև այն բանից է գալիս, որ իմ տեսակով շատ մարդասեր եմ, զգացմունքային: Ինձ երբեմն թվում է, որ զգացմունքայնությունս չափից շատ է, ինչն ինձ հաճախ խանգարում է: Սակայն աշխատանքի ժամանակ ամեն ինչ վերահսկում եմ, զբաղվել եմ նաև ադմինիստրատիվ գործով, եղել եմ մի քանի նախագծերի ադմինիստրատոր, աշխատել եմ Հովոյի ու Ռաֆոյի հետ, և  այդ ընթացքում  իմ փոքրիկ նկատողություններն անգամ շատ նորմալ էին ընդունվում:

 Աովորել եմ տղամարդու բացակայությանը

 Այս պահին իմ անձնական կյանքում որևէ նորություն չկա: Այդ ուղղությամբ բոլորովին չեմ մտածում, որովհետև տարիքի հետ դարձել եմ չափազանց բծախնդիր: Իմ կողքի տղամարդը պետք է առաջին հերթին լինի ինտելեկտուլ: Ինձ համար կարևոր է, որ այն տղամարդը, ում հետ պետք է կյանքի ճանապարհ անցնեմ, զարգացած ու կարդացած լինի: Տեսակով պետք է ուժեղ լինի, որ ես՝ լինելով ուժեղ կին, նրա կողքին ինձ թույլ, ինչու չէ նաև անօգնական զգամ: Ես կենցաղային հետ կապված կարողանում եմ անել այն ամենը, ինչ տղամարդու գործ է, քանի որ սովորել եմ տղամարդու բացակայությանը: Ցավոք, մեր ժամանակներում նման տղամարդիկ չկան:

Եթե չգտնեմ իմ երկրորդ կեսին, ապա անպայման երեխա կունենամ

Գալիս է մի տարիք, երբ կանայք, իրենց կողքին չունենալով տղամարդ, որոշում են կայացնում երեխա ունենալ: Ես երբևէ չեմ քննադատել նման կանանց, հակառակը՝ ճիշտ են արել: Այդ առումով դեռ ժամանակ ունեմ (ծիծաղում է): Ճիշտ է, կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր երեխա պետք է լիարժեք ընտանիքում մեծանա, զգա և՛ հոր, և՛ մոր ջերմությունը, սակայն եթե չգտնեմ իմ երկրորդ կեսին, ապա անպայման երեխա կունենամ, քանի որ, ի վերջո, կնոջ ամենամեծ առաքելությունը մայրանալն է: Ունեցածդ ոչ մեկին պետք չէ, եթե չունես կյանքիդ կարևորագույն ստեղծագործությունը: Այս պահին երազանքս ընտանիք կազմելն ու մայրանալն է:

Մի մեծ ցանկություն ունեմ այս պահին 

Մի մեծ ցանկություն ունեմ այս պահին, որ երբևէ պատերազմական վիճակ մեր երկրում չլինի: Զինվորներն, ովքեր այսօր սահմանում պայքարում են մեզ համար, մեր երկրի համար, թող խաղաղ ծառայեն: Միակ երազանքս հիմա այն է, որ խաղաղություն լինի, ամեն առավոտ չկարդամ, չլսեմ, որ զինվոր է զոհվել, կրակոց է եղել, մարդիկ ռմբակոծության տակ են ապրում: 

Հեղինակ՝ Լիլիթ Նավասարդյան