Ընդհանրական բնորոշումներ շատ եմ լսել, երբ փորձում են բնորոշել մի ամբողջ ժողովրդի, կամ նրա մի զգալի մասին: Հայերս էլ էլ անպակաս չենք այս երևույթից, եթե չասենք «առաջատարներից» ամբողջ աշխարհում:

Դե գիտեք, երբ ասում են «հայերը նախանձ» կամ հայրեը միասնակ չեն ու ամենավատը, որ սրա մասին սովորաբար խոսում են մարդիկ, որոնք շատ նեղ շփման շրջանակ ունեն կամ Հայաստանում չեն էլ ապրում, բայց իրենց բոլոր դատողությունները վերաբերում է Հայաստանի հայերին: Տարօրինակ մարդիկ:

 Բայց մի դատողություն կամ բնորոշում կուզեմ, այնուամենայնիվ, տալ իմ կողմից: Մենք՝ Հայաստանաբնակ հայերս, լավ չենք գիտակցում, կամ նույնիսկ զգում խաղաղության գինը: Այն, որ այսօր ամեն ինչ կարգին է, խաղաղ է: Մարդիկ միգուցե տխուր են բայց ոչ դժբախտացած. այդ ամենը Գին ունի:

Մեր մի մասը մի տեսակ թմբիրի մեջ է չի էլ ուզում մտածել այս ամենի մասին, մի մասը զայրացած է պետության վրա ու աչքին էլ ոչ մի բան չի երևում, կա մի շփացած ու անաղ ու հաց հատված, որից ոչ մի բան սպասել պետք էլ չի: Մի բան գիտեմ, եթե չգնահատենք այս ամենն այսօր, ամնե ինչ չանենք որ այն հարատև լինի, ինչպես մարդու կյանքում է լինում սովորաբար, կորցնելու ենք:

Զինավոր Զինո Մեղրյան