Թուրքական «Radikal» թերթի ինտերնետային բլոգում հրապարակված սյունակագիր Ֆաթիհ Թունջի հոդվածում հեղինակը նախ խոսում է հայերի կոտորածների մասին, ապա հիմնավորում, թե հայերն ինչու են այդքանից հետո, այնուամենայնիվ, ցանկանում ապրել այդ հողերում: Հոդվածը որոշակի կրճատումներով ներկայացնում ենք ստորև.
«Մեկ դար առաջ որոշները փրկվեցին: Ոմանք անզավակ, ոմանք էլ անհայր մնացին: Ամեն ինչից զատ` նրանց հոգիները Անատոլիայում մնացին, իսկ մարմինները այլ հողերում` բանտարկված: Օտար դարձան իրենց հողերին: Հետո դավաճան կոչվեցին: Սադրիչ կոչվեցին ու կոտորվելով թշնամի դարձան:
Տարօրինակ է, չէ՞: Համ կոտորես, համ էլ կոտորվածի դերը խաղաս: Կոտորելը քիչ էր, դեռ մինչև այժմ ատելություն եք տարածում հայերի հանդեպ: «Հայ սպանողը դրախտ է գնում»: Կարծում եմ` դեռևս այս սնահավատությանը հավատացողներ կան: Այդ դեպքում հրեա սպանեք, նրանք ամեն օր հաճույքով մուսուլման են սպանում: Կամ էլ չինացիների դեմ պատերազմ սկսեք, նրանք թուրքեր են կոտորում: Չեմ հասկանում, թե ինչու է դեռ շարունակվում հայերին սևացնելու գործընթացը:
Ամեն պետություն իր պատմությունն ունի: Սակայն Հայաստանի պատմությունն Անատոլիայի հողերում է թաղված: Դրանց մեծ մասը եղբայրական գերեզմանոցներ են: Դեռ կանգուն են մնացել խաղողի այգիներն ու նռնենիները: Սակայն դրանք արդեն կորցրել են իրենց քաղցրությունը:
Դուք կարող եք պետություն ունենալ, սակայն, եթե ձեր պատմությունն այլ հողերում է, ապա մի բան կիսատ է: Ձեր եկեղեցիները, տները և ամենակարևորը` գերեզմանոցները: Պետություն դառնալու համար հողին անցյալ է անհրաժեշտ, հակառակ դեպքում ձեր ինքնությունը կսպառի իրեն, կօտարանա: Իմ կարծքիով հայերը Անատոլիայի հողերի վրա պետություն հիմնելուց ավելի շատ կրկին այդ հողերի վրա ապրել են ուզում: Ինչքան էլ նրանց հայրերի գերեզմանների վրա տներ կառուցված լինեն, միևնույնն է նրանք, ոչ թե այդ սահմանները խորտակելու, այլ այդ հողերում ապրելու ցանկությամբ են լցված:
Նրանք նպատակ չունեն պատառ-պատառ անել այն հողերը, որոնց վրա իրենք որպես հայ իրենց պատմությունն են սկսել: Առանց այդ էլ իրենց են ժամանակին պատառ-պատառ արել, ու նրանք չեն կարող ևս մեկ անգամ դա աչքի առաջ չունենալ: Սակայն մենք վախենում ենք հայերից: Ասում ենք` մեր հողերը պատառ-պատառ կանեն: Բայց չգիտես ինչու պատառոտվողները միշտ հայերն են լինում:
Ինչքան էլ հայերն իրենց անունն ու ազգային պատկանելությունը արտացոլող երկիր ունենան, միևնույնն է նրանց հոգիները Անատոլիայում են ապրում: Այդ պատճառով էլ նրանց նպատակը հողը չէ, նրանց նպատակը,այնտեղ ապրելով,իրենց կարոտը առնելն է»:
Աղբյուրը՝ Ermenihaber
