Չէ, դե իհարկե, ինչ-որ առումով, նույնիսկ լավ է, որ մենք էլ ունենք օրինակ Վարդգես Գասպարի. բազմազանությունն էլ ազգին հարուստ է դարձնում, բայց նաև ասեմ, որ էնպես չի թե հարուստ տեսականի ունենալու առումով դրական եմ համարում նաև կոմայգու գոմիկներին: Իհարկե Գասպարիին կոմայգու գեյի հետ չես համեմատի, թեև վերջինս էլ տռոսի, հատկապես բորդյուրի մեծ սիրահար է: Այնուամենայինիվ Գասպարի ունենալու վատ կողմ էլ կա. լավ` պրոֆեսիոնալ <<գասպարի>> չունենք, մեր ունեցածը դիլետանտ է, դա է ցավալին: Ես զարմանում եմ են դրսի հիմարների վրա, որ ոչ պրոֆեսիոնալին ֆինանսավորում են, իսկ մեր գասպարին էլ, հայ ցեխավիկի, ձեռներիեցի նման, իր ոչ պրոֆեսիոնալիզմով հանդերձ, դրսից փող է քերում բերում երկիր ու, ոնց որ ինքն է ասում իր խոսքում.<իրենց կենցաղային, ընտանեկան, անձնական խնդիրները թողած, գործը թողած մարդիկ>, այսինքն իրենք ամիսներով ակտիվիստության գործին լծվածները կարողանում են առավոտից երեկո բողոքի ակցիաներ անելով, ոչ մի տեղ գործի չգնալով, սնվել, ընտանիք պահել, շարքային քաղաքացուց մի բան էլ լավ հագնվել, տեղնիկական թանկ միջոցներով` ֆոտո, վիդեո, այփադ ու այֆոններով կահավորվել ու .. 
Իհարկե, մեր ժողովրդիս համար ամբողջ էս շփոթի ողբերգությունն էլ այն է, որ լֆիկ տեսակը քլնգող գասպարի տեսակը, փաստորեն նույնքան ցեխավիկա, նույքան օլիգարխիկ խառակտերով, որքան իր թիրախը: Նույն ճանապարհովա շարժվում դեպի իր բիզնես-պրոեկտի պիկը: Լֆիկին քննադատումա քիչ հարկ մուծելու համար, ինքը գասպարին չի հարկվում իր ամեն մի հրապարակային ծղրտոցի համար ստացած հոնորարից: լֆիկին մեղադրումա մշակութային արժեքը ոչնչացնելու համար, ինքը ազգային արժեքի` առողջ ու ուսյալ երիտասարդության նկատմամբա ոտնձգում: լֆիկին մեղադրումա պետության, պետականության վրա թքած ունենալու համար, գասպարին ինքը ուղակի թքումա պետության ու նրա ինստիտուտների վրա: Ու երկուսն էլ քյար ունեն դրանից, երկու տեսակին էլ ժողովուրդը քրֆումա ու երկուսն էլ ասում են անձրևա գալիս: Որովհետև ինքնասիրություն չունեն: Էս չի՞ օլիգարխի առարկայական մոդելն իբր: Հիմա ասա Գասպարի դու ի՞նչ պակաս լֆիկ ես: Դու, քո սիրած գողականով ասած` <բեզ պիտի մինուտ լֆիկ ես>: Այ այդքան զավեշտալի ու գարշելի եք դուք, օլիգարխներդ: Իսկ պետությունը, պետականությունը լուրջ բան է, այնուամենայնիվ, այ անտաղանդ դիլետանտներ, բորդյուրի մակարդակի մտավոր կարողություններով դուք դա ընկալելու հույս էլ երևի թե պիտի չունենաք: Հա քո ամենասիրած պաշտոնյայի` Վովա Գասպարյանի մասով, որ չնեղվես. Էսպես որ նայում եմ, նորանկախ ՀՀ-ի ՆԳ նախարարների արած-չարածը, ընդեղ Վանո, Մանուչարյան Աշոտ... էլի մի քանիսը, Ալիկ Սարգսյան, մինչև հիմա արդեն Վովա Գասպարյան.. ասեմ էս մարդը, վախենամ, շատա տարբերվում ու դեռ տարբերվելու մյուսներից, ի դժբախտություն քո նմանների ու ի ուրախություն ժողովրդի` հատկապես իր արածով ու անելիքներով:

Աշոտ Վիրաբյան