«Տարիներ առաջ մարզերից մեկում ինչ-որ ասմունքի փառատոն էր, ես էլ այնտեղ էի միանգամայն այլ գործերով: Ծանոթ ուսուցչուհին շատ խնդրեց, որ ներկա լինեմ մրցույթի վերջին փուլին, որտեղ ելույթ էին ունենալու լավագույնները: Նրանց մեջ իր աշակերտներից էլ կային:
Ինչեւէ, ստիպված գնացի իրենց մշակույթի տուն: Լիքը ժողովուրդ էր հավաքվել:
Բեմ բարձրացավ 10-րդ դասարանցի գեղեցիկ, երկար հյուսքերով եւ կարմրաթուշ մի աղջիկ, որն, այսպես ասած՝ հանդիսավարի դեր էր կատարում:
Հենց սկսեց բարձր ձայնով արտասանել՝ ,,Ո՜վ հայ ժողովո՜ւրդ...,, բեմառաջքի ,,լամփուշկան,, մեծ աղմուկով պայթեց: Ամբողջ դահլիճը վեր թռավ, աղջիկը վախից փախավ դեպի բեմի խորքը: Անմիջապես բեմ թռան մի քանի տղաներ եւ սկսեցին սարքել լույսը: Արագ-արագ ,,սարքեցին,, եւ միջոցառումը նորից սկսեցին:
Աղջիկը նորից առաջ եկավ եւ գոռաց՝ ,,Ո՜վ հայ ժողովո՜ւրդ, քո փրկությունը...,,:
Էս բառի վրա նորից ,,լամփուշկան,, գմփաց...
Բոլորը նորից խառնվեցին իրար ու դահլիճից մեկը բարձր ձայնով ասաց՝ ,,Իջի, իջի բալես, էս ազգին փրկություն չկա,,: Համընդհանուր քրքիջ բարձրացավ ու այդքանով միջոցառումը ավարտվեց...
Էդ մարդը մի բան գիտեր, էլի :)))»։
