Անցյալ շաբաթ France Presse գործակալությանը տված իր ծավալուն հարցազրույցում «Սիրիայում տիրող ողբերգական իրավիճակի մասին, Սիրիայի նախագահ Բաշար ալ Ասադը չգիտես, թե ինչու հիշել է Մեծ եղեռնը:

Ասադը զուգահեռներ է տարել 1915 թվականի Հայոց ցեղասպանության և օտարերկրյա գրոհայինների կողմից Սիրիայում կատարվող քաղաքացիների դաժան սպանությունների հետ: Ինչու՞ հենց հիմա, ինչու՞ կրկին մեր ցեղասպանությունը: Ասադը նոր գի՞րք կարդաց և պատմությանը ծանոթացավ, թե՞ խիղճը տանջեց և որոշեց բարեկամ Հայաստանին իր բարոյական աջակցությունը ցուցաբերել: Իհարկե ոչ: Պատճառները պետք է փնտրել միանգամայն այլ հարթության վրա:

Ո՞վ այսօր չգիտի, որ Թուրքիան մեծապես նպաստել է նախագահ Ասադին տապալելու միջազգային հանրության օրեցօր մեծացող ջանքերին՝ ուղարկելով զինամթերք և ապահովելով ծայրահեղ իսլամիստների ներթափանցումը Սիրիա: Նպաստելը դեռ մեղմ է ասած:

Թուրքիան այս հարցում առանցքային դերակատար է: Սրա մասին բազմից ասել է, թե հենց Սիրիայի նախագահ Բաշար ալ Ասադը, թե´ հենց վերջերս այդ երկրի արտգործնախարար Վալիդ Մուալեմը Շվեյցարիայի Մոնտրե քաղաքում շարունակվող «Ժնև-2» համաժողովի շրջանակներում` մեղադրելով Թուրքիային դավաճանության մեջ:

Մինչ Արաբական գարնան սկիզբը կամ էլ Սիրայում ծագած ժգնաժամը, Ասադը նույնիսկ Հայոց ցեղասպանության մասին գրքերի վաճառքն էր ագելում էլ ուր մնաց ճանաչեր 20-րդ դարի մարդկության մեծագույն ողբերգություններից մեկը: 

Տվյալ շարքը կարելի է շարունակել, բայց չեմ կարծում, որ դա ինչ-որ բան կփոխի: Կարծում եմ հստակ է, որ այդ դեպքում ինչպես նաև շատ այլ դեպքերում առաջնային է երկրների պետական կամ քաղաքական շահերը:

Ցավալի է, որ մեզանից շատերը նման լուրերը ընդունում են մեծ ոգևորությամբ և միամտաբար կարծում են, որ նման քայլերն արվում են արդարության վերահաստատման, կամ էլ մեր ցավը կիսլեու նկատառումներով: վստահեցնում եմ Ձեզ, որ բրիտանացի ամենահայտնի պետական գործիչներից մեկի` Լորդ Փալմերստոնի արած արտահայտության գաղափարը, որն արվել է ավելի քան երկու հարյուր տարի առաջ, մնում է արդիական առ այսօր և բնավ ոչ միայն Միացյալ թագավորության համար: 

Հ.Գ. Չկան հավերժական թշնամիներ և բարեկամներ, այլ կան հավերժական շահեր:

Վազգեն Ղազարյան