Երբևէ անվանական գրառումներով հանդես չեմ եկել:Արտահայտվելու կոռեկտության պահանջները պահպանելն ինձ համար ինքնանպատակ չի եղել:Ժամանակին. ինձ էդպես են սովորեցրել,հետո կայացել ու հաստատվել եմ իմ ժամանակների հանրային մարդկանց օրինակներով:
Հրաշալի ժամանակներ էին,ուր իշխանություն-հասարակություն կապ կար,ժողովուրդն իր հոգևոր ու մշակութային հեղինակություններին հարգել ու վստահել գիտեր,ականջալուր էր նրանց խոսքին,փորձին,շնորհին ու լայնախոհությանը,և ըստ արժանվույն գնահատում էր իր մշակութային մեծերին:Իսկ իշխանությունն էլ զգուշանալու և անհանգստանալու մտահոգություն ուներ:Չէ որ յուրաքանչյուր հեղինակության թիկունքում հզոր բանակ էր կանգնած`ժողովուրդ ...
Ըստ էության,արդյունքում` հենց մշակութային հեղինակությունների շնորհն էր,որ հասարակության մեջ պարտադիր պայման,ձգտում էր դարձել գրագիտությունը: Ազգային ու մշակութային արժեքներին չտիրապետելն այն տարիներին,մեղմ ասած, ամոթ բան էր,չնայած,որ այն տարիներին էլ կային,այսպես կոչված,երաժշտական ու ժամանցային այլընտրանքներ:Բայց հասարակության ճնշող մեծամասնությունը ձգտում էր դեպի բարձր արժեքներ:
Դե,հիմա արի ու անվանական մի խոսիր...
<< Հանրային Հեռուստատեսության >> կարկառուն հեղինակություններից մեկն ինձ մի օր ասաց.
- Հիմա չհասկացանք,դու` հումորիստ ես,երգիչ,թե` բանաստեղծ:
- Հեղինակ-կատարող եմ,- պատասխանեցի համեստորեն,ատամներիս տակ սեղմելով լռությունս`չասելու համար,թե` այ... Ով է քեզ իրավունք տվել որակումներ ու գնահատականներ տալ,քննարկել այն,ինչից քո գաճաճ ուղեղը ոչինչ չի հասկանում:
Ամենացնցողը հաջորդ նախադասությունն էր,որ պաշտոնական դեմք ընդունած զրուցակցիս ուղեղն արտաբերեց.
- Հեղինակ-կատարողը` Ռուբեն Հախվերդյանն է... / և էլի մի քանի անուններ /:
-Կներեք,-ասացի,որ ձեր աշխատասենյակ` իմ << դաշնամուրով >> չեմ եկել:
Եվ ահա` ինձ նման շատերի ճակատագրերն այս կարգի մարդկանց հանձնվեցին:Փաստորեն`ես հեղինակ-կատարող կոչվելու իրավունք չունեմ լոկ այն պատճառով,որ իմ երգերը չեմ ներկայացնում ոչ կիթառի,կամ էլ դաշնամուրի նվագակցությամբ: Էսքանից հետո էլ ինչ ասես...Ավելորդ է արդեն խոսել այն մասին,թե ասող լինի` ով ես դու,որ գնահատականներ տալու իրավունք ես քեզ վերապահում: Կա"ս էդքան...
Վերջում,մեզանում ձևավորված իշխանություն-հասարակություն,մշակութային հեղինակություններ և ժողովուրդ,առհասարակ,այն կատվածահար իրականության մասին,որ մոլախոտի պես տիրել է ամենուր:
Հյուծվեցինք բարձրաձայնել,որ մշակութային դաշտն ամայացնելով,դուքյանների ու քաբաբանոցների վերածելով,ոչ միայն հասարակությունը,իշխանություններն էլ իրենց հերթին` կործանման եզրին են կանգնելու:Արժեքներից զուրկ իրականությունն անկարող է ազգասեր ու օրինակելի լինել:Եվ վաղ,թե ուշ,այդպիսի իրականությունն,անխուսափելիորեն,բումերանգի էֆեկտ է ստանալու:
Աշխատանք չունեցող,օրվա հացի խնդիր լուծելու անելանելիությամբ տառապող և, միևնույն ժամանակ,հոգևոր ու մշակութային արժեքներից զուրկ մարդն,արդեն իսկ անկանխատեսելի ու պայթյունավտանգ իրողություն է,ում արդեն,<< գաղափարական որևէ գունեղ քարոզչությամբ >> խոհեմության չես բերի...
Ակնթարթային փոփոխություններ են հարկավոր բոլոր ոլորտներում:Այլապես,իմ լավատեսությամբ,անգամ,լավին սպասելու հույսերն այլևս ինքնախաբեություն են,իսկ ապագան` խիստ վտանգված:
Լավագույն ժամանակներում,մտահոգ խոսքն ու համընդհանուրի ցավը բարձրաձայնողների խոսքը տեղ էր հասնում:
Արդյունքում`կարգին երկրում էինք ապրում...
