Բարձրաստիճան ցանկացած պաշտոնյայի պաշտոնանկություն որոշակի հետաքրքրություն է առաջացնում: 
Հասարակությունն արդարացիորեն ցանկանում է իմանալ, թե ինչո՞ւ է այս կամ այն անձը պաշտոնանկ արվել, որո՞նք են դրա հիմքում ընկած պատճառները, արդյո՞ք պետք է բավարարվել միայն պաշտոնից ազատելով, թե՞, այնուամենայնիվ, այլ հետևանքներ ևս պետք է հաջորդեն…
Ցավոք սրտի, մինչ օրս որևէ ողջամիտ բացատրություն չի տրվել, եթե ‘’Սեփական դիմումի համաձայն ազատվել է զբաղեցրած պաշտոնից’’ բառակապակցությունը համարենք խաղից դուրս…
Այսօր աշխատանքից ազատվել է ՀՀ տարածքային կառավարման նախարարության ջրային տնտեսության պետական կոմիտեի նախագահը, որն այդ պաշտոնը ստանձնել էր տառացիորեն ս.թ. սեպտեմբերի 4-ին:
Վստահ եմ, որ այս դեպքում նույնպես որևէ ողջամիտ բացատրություն չի տրվելու:
Հարց է առաջանում. Եթե այդ անձը չէր համապատասխանում այդ պաշտոնին, ինչո՞ւ նշանակեցիք, եթե համապատասխանում էր` ինչո՞ւ ազատեցիք…
Մեծ հաշվով, ինձ հետաքրքիր չէ ո՛չ այդ անձը, ո՛չ էլ նրա պաշտոնը: 
Ավելի շատ ինձ հետաքրքրում է հասարակության առջև քաղաքական իսթեբլիշմենթի հաշվետու լինելու ինստիտուտի բացակայությունը, որն այդպես էլ արմատավորվել է ի սկզբանե…
Եվ այսպես եղել է միշտ. հասարակությունը մղվել է հետին պլան, շպրտվել խաղից դուրս, ինչը հնարավորություն է տվել երկրի քաղաքական համակարգին ու այն մարմնավորող սուբյեկտներին դուրս գալ նրա վերահսկողությունից` իր բոլոր հետևանքներով հանդերձ…
Քննարկման այլ հարց է, թե ինչու է հասարակությունը հայտնվել այսպիսի խղճուկ վիճակում և ստանձնել այս կամ այն անհատի կամ խմբավորման շահի սպասավորի կարգավիճակը…
Բոլորս էլ հասկանում ենք, որ այս ամենն, ի վերջո, շտկվելու է, և վաղ թե ուշ հասարակությունը վերագտնելու է իր դերը...
Ցավոք, մի զարմանալի զուգադիպություն ևս նշմարվում է. եթե պալատական վերնախավի վարքագիծը ինչ-որ տեղ հասկանալի է /մարդիկ ինչ ուզում, այն անում են, ոչ մեկ չի կարող բռնել նրանց ձեռքը/, նույնքան անհասկանալի է հրապարակի ձայնը, երբ բացեիբաց ազդարարվում է, որ ‘’Ձեր փոխարեն մենք կորոշենք ամեն ինչ, մեծարգո՛ հասարակություն… Դուք միայն ծափահարե՛ք…’’
Ինչո՞ւ եք այսքան Դուք նման իրար…

Նորայր Նորիկյան